bunu farkedebilme yetisi olan insan çaresizlikle umutsuzlukla ya da terkedilmiş olduğu için falan değil ciddi ciddi korkunç bir farkındalıkla ayırdına varmıssa kişide herhangi bir semptom görülmez aksine kadın erkek arasındaki ilişkileri kendince çözebilmişse ve aradığı asla çevresinde olan biten ilişkilerin hiçbirine uymuyosa ve ama aradığı şöyle ütopik falan da bişi değilse kısaca bildiği herşey bilmediği şeylerin içindeyse farkına varır sakin ve sogukkanlılıkla kabullenir çünkü illa biri olsun hayatında diye gelmemiştir dünyaya ama yine de arada inceden sızlar bazen içi...yaşlanır ve ölür..
şimdi şöyle oluyor, ergenliğinin baharında aşık oldum aman Allah diye ortada dolaşırken bir kazık yiyorsun kendine gelince olur böyle şeyler diyip yola devam ediyorsun aman da aman yine aşık oldum açtı çiçekler uçtu böcekler edası ile ortalarda dolanmaya başlıyorsun ama yine kazığın alasını yiyorsun bu böyle sürüp gidiyor bir süre sonra kazık yemekten yorulmuş olan bünye yeter artık uleyn başlarım aşkına da kazığına da diyip kapılarını kapatıyor aşk denen o şeye, işte bu anda aşkı bir daha bulamayacağına inandığın an oluyor sevgili sözlükçüğüm.
yıkıldığı andır. ömür boyu mutsuz yaşayacağını bildiği halde, hayata devam edebilmek için saçma sapan sebeplerle oyalanmaya başladığı andır. daha çok var da.. neyse..
Ve tam da herşeyden ümidi kesmişken çıkageliverirsin, özür dilerim geç kaldım dersin. Başlarsın anlatmaya kendini. Hiçbirşey ses vermez olur, zaman durur; ama sen akmaya başlarsın içime doğru iŞTE O ZAMAN AŞK YAKALAR SENi...
bu dönemden sonrası kişinin evrim geçireceği andır. artık kişi ermiştir ve her gördüğü çifte tiksinerek bakar kendini yalnızlığa vurur her an kafasından mistik bir hava geçer, bulutların üstünde dolaşmanın hazzına varır.
aşkı bulamayacağını anladığı an garip bir mutluluk kaplar içini.
insan evladı her şeye alışıyor denir. doğrudur. kişinin aşkı bulamayacağını farketmesi ile hayata yeni bir yol daha eklemesi aynı ana denk gelir. gerçi yeni yola çukurdan hatta kuyudan falan çıkıp giriyorsun, hırpalanıyorsun ama sonuçta bir şekilde kendi derdine derman oluyorsun.
ne yani aşk yok mu deme şimdi. orası ayrı mevzu. aşk gelip dayanana kadar yalnızlık ve kahpe kader* arasında mekik dokuyorsun. belki biraz kalp kırıntıları, belki biraz anılara dair umut/pişmanlık. yorucu, eğlenceli değil.
insan hayatı boyunca bir kere aşkı yakalar onu elinde tutabildiysen ne mutlu eğer tutamadıysan kaçırdıysan işte kaybettiğin anda bir daha bulamıyacağını anladığın andır.
geçici bir süreçtir. hayal kırıklıkları, acıyan canlar, kalp sızıları, mutsuzluklar, neden benler, allah kahretsinler hepsi bu zaman diliminde yaşanır. sonra biri çıkar ve bu söylemlerin hepsinin kelime anlamını unutturur. ta ki aynı kısır döngüyle yüzleşene kadar.
