insanın doğası benliğini farketme ve tanıma, özgürlük, sorumluluk, kaygı ve anlam aramayı içerir. benliğini tanıma ve farketme kapasitesine her insan sahiptir. bu kapasite sayesinde düşünce ve karar oluşur. kendini daha çok tanıma daha çok özgürlüğe yol açar. olanaklar açısından seçim yapma gücü yani sınırlılıklar arasında serbestçe karar verme, insanın vazgeçilmez bir unsurudur. davranma ve seçme özgürlüğü sorumluluğu beraberinde getirir. varoluşçular insanın kaderinin önceden çizildiğine inanmazlar, insan kendi kader ve varoluşundan sorumludur. sorumluluk ve özgürlüğün farkına varılması, insanların temel ve doğal dayanağı olan varoluşsal kaygıyı doğurur. seçimlerimizin sonucunun ne olduğunu bilemememiz kaygıya neden olur. varoluşsal kaygının bir nedeni de ölümlü olduğumuzun farkına varılması, yani ölümün kaçınılmazlığı ile yüzyüze gelmektir. bu durum geçen her dakikaya önem verilmesini sağlar, çünkü her birimizin sahip olduğu potansiyellerini gerçekleştirebilmesi için sınırlı olduğu zamanı hatırlatır. varoluşsal suç insanın bir parçasıdır. insanlar yaşamlarında güç verecek, katkıda bulunacak değerleri ve amaçları keşfetmeye doğru çabalarlar. insan olma yalnızlıkla yüzleşmeyi de ima eder. insan dünyaya yalnız gelir ve yalnız gider. insanların temelde yalnız olmalarına karşın bir de başkalarına bağlanma gereksinimleri vardır. insanlar ilişkisel yaratıklardır anlamlı ilişikleri oluşturmadaki başarısızlık yabancılaşma ile sonuçlanır. anlamlı ilişkiler kurma, insan potansiyelinin doyurulmasını sağlar.
bir bilim adamının en zor koşullardan ders çıkararak insanlığı aydınlatabilme gücünün olduğunu gösteren harika üstü kitap. bilimle düşünen , aydın zihinlere selam olsun...
Avusturyalı psikiyatrist ve logoterapinin kurucusu viktor e. frankl'ın yazmış olduğu kitap. yazar bir psikiyatrist gözüyle ikinci dünya savaşı sırasında toplama kamplarında edindiği acı tecrübeleri ve varoluşçu analizi kendine özgü bakış açısı ile aktarıyor.
kitabın mottosu diyebileceğimiz nietzsche'nin '' yaşamak için bir neden'i olan kişi, hemen her nasıl'a dayanabilir.'' sözü kitabı özetlemek, girizgah yapmak açısından iyi olur. yazarın amacı hayatta karşılaşılan her durumda, en zor anlarda dahi yaşamın bir anlam taşıdığını anlatmak.
kitap iki bölümden oluşuyor. 1. bölüm toplama kampı deneyimlerini anlatıyor. bence hemen atlamayın bu bölümü. okuyun ve insanlık üzerine düşünün. zaten böyle bir kampın içinde neler olup bittiğinin farkında olan, gözlemleyen bir bilirkişinin olması olaylara farklı şekilde yorumlamanızı sağlar.
2. bölümde ise genel ilkeleriyle logoterapiyi açıklıyor.
logoterapi kişinin kendi varoluşunun gizli logos'unun (anlam) farkına varmasını sağlaması ölçüsünde analitik bir süreçtir. logoterapiye göre kişinin yaşamında bir anlam bulma arayışı, insandaki temel güdülendirici güçtür. yaşamdan bir anlam beklemek yerine yaşama amacını kişilerin belirlemesi gerektiğini anlatıyor.
logoterapiye göre bu yaşam anlamını üç farklı yoldan keşfedebiliriz:
1. bir eser yaratarak ya da bir iş yaparak.
2. bir şey yaşayarak ya da bir insanla etkileşerek. (insana bağlanmak gibi)
3. kaçınılmaz acıya yönelik bir tavır geliştirerek.
kitabı okuduğunuz zaman verilen açıklama ve örneklerle logoterapiyi daha iyi anlarsınız.
velhasıl tavsiye ederim. hayatınıza yeni bir pencere açabilecek düzeyde.
Aramazsa ölür. Bir anlam olmalı. Buna inanmak zorunda insan. Bana göre de bir anlamı yok ama kendimi değerli hissetmek zorundayım. O yüzden yapay değerler yaratıp kendimi tatmin ediyorum. Dün tanrıyı oynadım mesela, karıncaların bana taptığını düşündüm. Bu hoşuma gitti.
belki de önce insanı bir anlam arayışına iten nedenleri sorgulamak gerekir. gerçekten de bütün insanlık, bireysel ya da toplu bir halde varlığını anlamlandırması mı gerekir? bizi buna iten şey ne?
sanırım burada devreye başka bir şey giriyor. buna günümüz dünyası, dijital dünya vb. bir şeyler diyebiliriz. böyle olunca da kendimizi 17. yy ya da 6. yy'daki insanlardan üstün görme kibrimiz ortaya çıkıyor. yeni neslin önceki nesillerden hep daha iyi olması sorunsalı da diyebiliriz buna (yanı ben öyle diyorum ama kesinlikle teknik bir karşılığı vardır.)
peki gerçekten önceki nesillerden daha mı iyiyiz? ya da soruyu değiştirerek soralım. önceki nesillerden daha iyi olduğumuzu düşünüyorsak eğer neden hep geçmişi özlüyor, oralarda bir yerde yaşamak istiyoruz?
asıl meseleye geri dönersek eğer; insanın bu anlam sorunsalını aşırı derecede büyüttüğünü düşünüyorum. hayatını anlamlaştırmak için çok büyük şeyler yapması gerektiği gibi bir yanılğıya sahibiz. aslında bu anlam çok daha küçük şeylerin arkasında saklanmış olabilir. tabii önce kelebek etkisi'ne veya karma'ya inanmanız gerekiyor. sonrasında hayatınızı anlamlandırmak sizin için daha ulaşılabilir bir hale gelmiş olabilir. bu ulaşılabilirlik sizi yanıltmasın ulaşmak kolay ama gerçekleştirmesi bir o kadar da zor bir seviye.
bence, insanın anlam arayışı yine insan olabilimesinde gizli. en kadim kurallara (yalan söylememek, saygılı olmak, hırsızlık yapmamak, açgözlü olmamak vb.) uymakta bile zorlandığımız günümüzde hayatımızı bambaşka şeylerle anlamlaştırmaya çalışırken, insanlığımızı tamamlayamayışımızı göz ardı ediyoruz. anlamı çok uzakta bir yerlerde bir ömür arıyoruz ama maalesef kendimize dönüp bakmak hiç aklımıza bile gelmiyor. ve bu bizi derinden yaralıyor. kapanması bir ömür süren bir yara.
insanın anlam arayışı cevap bulma zorunluluğundandır. Bu konuda ilk adım cevap bulması sonraki adım cevabından tatmin olmasıdır. Gereken tatmini yaşayamayan insan kağıttan yapılmış bir çatıyı ev edinen birine benzer, bunun temel sebebi ilk şüphesinde büyük bir yanılgı krizine girecek olmasıdır. Şüphe duymak kadar normal bir olay yoktur. inanç konusunda kişi eğer vantilatörü tanrı olarak görüyorsa ve bundan tatmin oluyor, aradığı cevabın bu olduğunu kabulleniyor ise sorun yoktur. çünkü kafası rahattır ve uyuyabiliyordur bu sebepten inanç konusunda teist, ateist, agnostik olmanız önemli değil inancınızla rahat edip edemediğiniz önemlidir.
