insanın ben kimim, nerden geldim, ne için geldim, nereye gidiyorum gibi soruları soramaması, sorsada cevabını alamamasından kaynaklanan eksiklik durumudur. sorup da kendilerine göre bir cevap bulanların 'ki bu cevapların çoğu bir tanrıdır' durumu daha da içler acısıdır çünkü cevapları kesinlikle yalnıştır. en iyi durumdakiler acizliğini kabul edenlerdir fakat bu da zaten durumu değiştirmez. bu acizliğin suçlusu insan değildir ama acizliğini farkedememek veya kabullenmemek insanlık suçudur.
olaya farklı bir bakış açısı ile yaklaşırsak tarih boyunca insanları egemenliği altına almak,tek bir kalıp düşüncede yaşamasını isteyen çok çok önemli kişilerin sebep olduğu, günümüzde ise 'korku çağı' diye adlandırılan durumun sonucudur. insan sindirilmiştir...
ezikliği ile aynıdır. eline geçen fırsatları değerlendirmez, kendi fırsatını yaratmaz, ondan sonra geçer yok kader bana gülmedi yok ben şöyleyim böyleyim çok acayibim. acaba çabaladın mı hiç bir şeyler olsun diye sorarlar adama. çabalayınca olacak diye de bi kaide yok sonuçta ama en azından bir denersin. olursa alır başını kaptırır gidersin. kimse tutamaz seni. olmazsa da talihsizlik, şanssızlık diyip 'ama başını eğmeden!' geçersin. ve tekrar yürümeye devam edersin. sonra adımlar büyür. bir bakarsın koşar olmuşsun. eğer acizsen de kaşar olursun.
kısacası hayatı olduğu gibi kabullenmektir acizlik.
hakikate giden yolun ik basamağıdır, bu farkındalık. insan acizdir. bazılarının egosuna dokunsada, kabullenemeseler de; bu gerçek değişmez. hayattaki en büyük, keskin, değişmez kaide olan ölüm gerçeği; başlı başına insanın aczini gösterir.
bunun aksini iddia eden ne kadar da çok kitap var.
kütüphanelerin veya kitapçıların 'kişisel gelişim'başlığı altındaki rafları incelerseniz, muhakkak farkedeceksiniz ki elinize aldığınız her kitapta; aman efendim, işte insan şöyle yücedir, böyle üstün bir varlıktır vs. ...
en revaçta olan secret,sır, kitabı vardı.
kaç program yapıldı, kaç konuşmacı secretin sırrı gibi saçmaladı bilemiyorum ama insan istediğini çekermiş, istemediğini evrenden uzaklaştırırmış, yöntemleri varmış çekim kanununun. uzatmak istemiyorum ama, çok saçma olduğu anlaşılmasın diyerek bir de bu işin oturarak olmayacağını, beyinde bitirmen lazım, notlar post-it ler falan... o kadar yüceltmişki insanın yapabileceklerini, sanırsın dua etmekfuzuli bir iş. iste evrenden, gelsin. paçavra bir düşünce akımı yani.
allah inancımdan ötürü yazının devamında kulvar değişikliği var, her defasında yıldızlı bkz vermenin önüne geçme mahiyetinde bir peşin edittir.
ne biliyor musun, bildiklerinin hepsi yanlış. esasen insan, türkçedeki insan, nisyan kökünden gelme. arapça. nisyan da hata yapan demek. ben bunu bilir bunu söylerim. insan hata yapan bir kuldur nihayetinde. hata yapması da acizliğinin bir nişanesidir.
ama aciz olmak kötü bir şey değildir ki...
varlık sebebimiz duadır bizim; 'de ki: duanız yoksa ne ehemmiyetiniz var'furkan suresi,77
bir yaratanın olduğunu kabul etmektir acizlik, bir nefsin olduğunu kabul etmek. ne istiyorsan o'ndan istemektir. nitekim isteklerini yerine getirecek olan kudret yalnız o'nda vardır. eğer sen acizliğini kabul edersen, nefsini alt edip, kendini küçük görürsen, işte o zaman yaratılmışların en yücesi olmuş olursun.
aciz olduğuna kanıt mı istersin, elimden hiçbir şey gelmiyor ki dediğin anları bir düşün! hasta yakınlarını veya hasta olduğun anları bir düşün.
sonra kalbini bir saniye dahi kontrol edemeyeceğini, o bilginin ve taakatin sende olmadığını fakat nasıl oluyorsa, anne rahmindeyken atmaya başlayan kalbinin, ömrünün sonuna kadar organlarına kan, hücrelere oksijen ve daha nicesini pompalamak için kasılıp gevşediğini düşün.
mikroalemindeki sayısız mucizenin devamı olarak makroalemdekileri tasavvur et. dünyanın hiç gidemeyeceğin eşsiz güzellikteki yerlerini düşün. gökyüzünü ve diğer gezegenlerin neden var olduğunu bir düşün. bulamayacaksın ama sen yine de bir yıldızları düşün, sonsuz bir evreni düşün...tüm bunların ezelden var olduğunu ve insanoğlunun en fazla bunları keşfedebileceğini düşün. icad değil üstadım, keşfetmek.
her bir öğreniş aslında tevhide açılan kapıdır. ancak görmek için göz lazım. nietzsche erdem der, aristo bilgelik...doğru olmaktan bahsederler aslında. bir kırmızı çizgi olduğunu kabul ederler ve onu tarif etmeye çalışırlar fakat çizginin yanlış tarafından baktıklarını kimse söylememiş yazık.
sorduğu soruların cevapsızlığından ziyade, yaşadığı olay ve hazların etkisiyle, çok kısa zaman dilimlerinde ruhunda oluşan kocaman zıtlıklardır insanın acizliği.
paranın onu mutlu edemeyeceğini söylerken küçücük bir terfiyle dünyalar onun olur.
çocuklarının, yolda bile görmesini istemeyeceği bir fahişeye, günlük zırhının içinde 'orospu' diye yaftalayacağı bir kadına, hayat arkadaşına bile söylemediği iltifatları ardarda sayar. ertesi gün o kadına tekrar tiksinerek bakar.
ezikken asla ezmeyeceğini söylediği ezik kitleyi, bir kerecik tatmak için bile olsa, eziklikten kurtulduğunda mutlaka ezer. ve bu çoğu zaman öyle tatlı gelir ki, bir kereyle kalamaz.
sahip olduklarının kendisine sahip olduğunu anlayamayacak kadar acizdir. bu yüzdendir ki iş(çalışmak), birçok özel hayat aktivitesine karşı neden olarak yıllardır kullanılagelmektedir.
insan, insandır işte.. evrendeki belki en üstün canlı bile dakikada 10 cm hızla bir topak yuvarlayan bokböceği kadar bilgelik gösteremez. insan, tanrının, evrenin arda kalanından yarattıklarıdır arkadaşlar, insan, en aciz, en düşkündür.
vücudumuza olan hakimiyetimiz, daha doğrusu hâkimiyetsizliğimiz... tırnak mesela yanlış bitse, ete girer elimizden hiçbirşey gelmez, arkadaşım çok çekti bundan hala çekiyor. tek hücremiz bile yoldan çıksa, dna mızdaki tek bir küçük değişiklik vb anamızı ağlatır. çok aciziz çok...(he kafanı salla anca sen öyle, anca o gelir elinden zaten)
sinekler kurbağa karşısında acizdir mesela, geyikler çıta karşısında, karınca karınca yiyen karşısında.
örnekleri çoğaltılabilir her şekilde.
ama ana fikir bence şu insan da diğerleri de zorluk içinde acze düşerler.
iyi günlerinde değil, kötü günlerinde.
mutlu günlerinde değil, hüzünlü olanlarında.
