eskiden olsa pişmanlıkların aklına gelmesi derdim. şimdi demiyorum. artık hiçbir şeyden pişman olmadığım için değil elbette ki. ama yapacak bir şey olmadığını anlıyor insan büyüdükçe. bir müddet düşündükten sonra baş ağrısı da olsa dalıyor uykuya bünye. psikoloji falan bir süre. insanı uyutmayan şey matkap sesidir matkap. zar zar zar diye kesik kesik gelse de, ha tamam şimdi bitti deyip uyamaya koyulunca yeniden başlıyor ya, işte o zaman tepe attırıyor.
değer vermeye başladığınız birinin fütursuzca söylediği yalanları öğrenmeniz ve bunu onun yüzüne vurmak için sabahın olmasını beklemek zorunda kalmak...
Ömrünün geri kalanında yanında olmasını istediğin adamın, sadece kendi için yaptığı planlara uymak. Akabinde seven insan daha farklı olur diye düşünmek. Sonrası aptal gibi aşığım diye ağlamak.
