vicdan diyenlere katılıyorum. düşünelim önünde bir vahşet var ve seni buna duyarlı yapan tek şey vicdan. bu yoksa vahşeti durdurmak için bizi itecek hiçbir güç yok. vicdan bide öylesine güzel bir şey ki, birini kırdığımızda bile bize kızıyor, birini üzüp ağlattığımızda kırılıyor ve bizde acı oluşturuyor. sırf o acıyı dindirmek için iyi insan olmaya özen gösteriyoruz, sevdiklerimize yardım ediyoruz, onların mutluluklarıyla mutlu olmaya çalışıyoruz.
peki ya vicdanımız olmasa?
herkese zarar veren hayvani bir yaratık olabilirdik. vicdan varoluşumuzun bize atmadığı tek kazıktır.
Bi bok değildir. Yaşadığın 60 yıl geçen sene ay geçmiş gibi geliyor, fazla şeye takılıyoruz. Salın gitsin. Hiçbir kuralınız, sevginiz, düşünceniz, sevdikleriniz bile sabit değil ölüyorlar gidiyorlar. Kurulmuş zamanımız ölüyoruz konuşmaktan tartmaktan eleştirmekten bıkmıyoruz. Ya 60 yıl hadi 80 yıl. Niye bu kadar kasıyoruz ki. insanı insan yapan ölecek olmasıdır. Bir şey "yapmak" sa; en son ölerek bizi en iyi yapan şeyle bitircez.
öngörülemez olmasıdır. insandan her bok beklenir, bu kötü yönde de olsa iyi olma ihtimali güzeldir. insanı olanın dışına çıkabilir ve boyun eğmeyecek potansiyeli olan tek canlı görünüyor.
4,5 milyar yaşındaki dünyanın son 1 milyar yıldır canlılara ev sahipliği yaptığını, 65 milyon yıl önce yok olan dinozorların 200 milyon yıl insansız ve şimdiki bildiğimiz hayvanların olmadığı bir dünyada hüküm sürdüklerini. DNA olarak bütün canlıların birbirine benzediklerini ve
en önemlisi
kendisinin bir hayvan olduğunu bilmesidir insanı insan yapan.
Kendisini hayvandan ayıran ve bambaşka bir varlıkmış gibi düşünen varlık hayvandır. Çünkü hayvanlar yukarıda saydıklarımın farkında değildir.
Buna ironi diyoruz ki insanın olmazsa olmazlarından biridir ironi.
sen sokakta yürürken kimse senin nasıl bir insan olduğunla ilgilenmez
sen takım elbiseliysen, sıradan giyimli bir insana nazaran daha çok dikkate alınırsın
kadınların algıları açısından da bu geçerli.
