makro olarak; huzur evleri, çocuk esirgeme yurtları, hapishaneler, sömürge bölgeleri, savaş alanları, yangın, deprem, sel ve diğer doğal afetler sonunda ortaya manzaralar,
mikro olarak; arabanızla çarptığınız köpek, kedi, kuş, sinek portreleri, anlık bir sinirle istemeden küçük bir çocuğa attığınız tokadın yanaktaki kızarmış izdüşümü ve mahalle pazarı toplandıktan sonra akşam gelen toplayıcılar vicdanı olanı hüzünlendirir..
hani hüzünlediren şarkılar vardır.
hüzünlediren şiirler, hikayeler.
işte bir de bunların görüntü versiyonları var. neden bilmiyorum ama ben ne zaman elinde bavulla bir insan görsem hüzünlenirim. sanki gidipte bir daha gelmeyeceklermiş, şehir birden bire boşalacakmış, insanlar birden bire koybolacakmış gibime gelir. bu sendromu özellikle yaz mevsimi başlayıp öğrenciler akın akın gidince yaşarım. ama yaşlı insanlarda daha bir hüzünlü olur.
