beni en çok üzen şey iftira ve beni anlamayan insanların iftiralarıdır. ön yargılardır. popüler kültür travmasıdır. türkiye'deki saçmalıklardır. mendes'e 15 milyon borcumuz olmasıdır. hayatı bir yorgan gibi düremeyişimdir. kahramanları ben yaratmadığım için üzülüyorum işte. benim yaşa dediklerim yaşayacak, öl dediklerim ölecek. yani bu dünyanın mimarı ben olmalıydım ya da yeni bir dünya yaratmalıydım. belki de adına devrim denirdi. her mutlu olayda bir mutsuzluk vardır işte. ne kadar mutlu olsam da mutluluk benden uzak. üzüyor beni çarpışmasız geçen dakikalar. saçmalıklar...
Kişiye alternatifinin olduğunun hissedilmesidir. Bu sıralar fena halde canımı sıkıyor be sözlük. Bos bırakmaya gelmiyor insanları, bakıyorsun yerin dolmuş hemen. Ben böyle adaletin böyle arkadaşlığın icine tüküreyim. Arkadaşlığa dair hic bir inancım kalmadi artik.
çok değer verdiğin birini kaybetmektir. eğer ayıran ölümse insana iki kat koyar. bi daha göremeyeceksindir, sarılamayacaksındır, kokusunu içine çekemeyeceksindir çünkü. en önemlisi de özlersin bi daha göremeyeceksindir ve özlersin işte. ne biliyim zordur üzücüdür.
