insanoğlu yartılış gereği hırslıdır, kıskançtır. kendinde olmayanı çekememe eğilimindedir. başkasında gördüğü, kendinde eksikliğini hissettiği, maddi veya manevi farketmez, elde edemediği anda bu kötü niyete dönüşür. çoğunlukla karşısındaki insana zarar verme eğilimi halini alır. fakat iyi eğitim almış, iyi yetiştirilmiş birçok insan bu duygulardan arınmıştır.
Sözlükte bir kaç yazarda gözlemlediğim varoluş hamuru. Samimi duygularla bir kaç yorum yaparsın, karşılığında ummadığın hakaretamiz imalarla karşılaşırsın. Sütü bozuk mu desem, kanı bozuk mu desem, ne desem. Hal böyle olunca insanlardan da nefret edesim geliyor. Sartre'ın bulantısı bana da bulaşıyor.
evet vardır böyle bir şey. başkalarının kötü bir durumda olmasından zevk alan, kendini biraz olsun tatmin edebilmek için başkasının acı çekmesini izleyebilen insanların oluşturduğu toplum düzeni değil mi içinde bulunduğumuz. kapitalizm değil midir bunun özü. büyük balığın küçük balığı yemesi, büyük balık olmaya çalışmak, malesef doğamızda var bu da. hayallerimizde bile var. sahip olmak istediğiniz en ufak maddiyatın altında da yatmakta bu istekler, bu niyet. dünyadan kendi payına düşeni, ve daha fazlasını almak. herkeste bu var, ama mevcut düzen değişemeyeceği için, insan kendini alt edemeyecek kadar aciz olduğu için, en azından egomuzu tatmin etme yönümüzü değiştirelim ve biraz da olsun yakınımızdaki insanların elinden tutmaya başlayalım, insan olmak budur işte. doğanın sisteminin az da olsa dışına çıkmak...
