Çevrenizde tanıdığınız, güvendiğiniz, ailenizin bir parçası, akrabanız ya da arkadaşınız hiç farketmez hangi bağınız olursa olsun bir insan kesinlikle %100 iyi değildir.
Mutluluğun peşinde koşup, mutlu olmayı başarabilen insanlar bu durumun farkındadırlar. Çünkü insanoğlu istemsiz bencildir. Kendini düşünür. Bu kendini düşünme olayı insana göre değişir. Kimisinden oran yüksek iken kimisinde sıfıra yakındır ama asla sıfır değildir.
Bu insanlar sizi aldatabilir, kandırabilir, üzerinizden geçinebilir kısacası sizi kullanabilir. Bu o kişinin şeref katsayısıyla doğru orantılıdır.
işte burada mutlu olmak isteyen insan ile hüzne boğulan insan ayrımı yapılmaktadır. Mutsuz olan insan bir insana güveniyorsa eğer o insandan kendisini üzecek hiçbir hareket beklemez. Fakat insanoğlu bunun hep aksini yapagelmiştir.
Mutlu olmak isteyen insan ise sevdiği bir insana yine güvenir onu el üstünde tutar fakat çiğ süt etmiş olan insanoğluna hep bir şans daha verir. Bu şans verme konusunda oldukça seçici geçirgen bir şekilde davranır. Sevdiği kişinin de kendisini sevdiğinden emindir. Hata yapmıştır. Bu hata tabii ki istenmeyendir ama o tolerans değeri mutlu olmak isteyen insanın motivasyonudur. Bu sebeple aniden yakmaz yelkenleri.
Siz siz olun mutluluğun peşindeyseniz insanların kusur yapabileceklerini unutmayın. Eşmeyin. Ettiğiniz zaman mutsuz olan kişi hep siz olacaksınız.
Sevginize değecek kadar iyiyse kendinizi şanslı sayabilirsiniz.
yüzde yüz iyi olmadığı gibi, yüzde yüz kötü olduğunu da savunmak anlamsızdır. insan iyi ya da kötü doğmuyor, zamanla kişisel deneyimleri sonucu bir 'varlığa' dönüşüyor.
Seri katiller beyninde 'öldürme' fikriyle doğmadığı gibi, 'iyi' dediğimiz tipler de içinde iyiliklerle doğmuyor.
Yaşadığın, doğduğun ve büyüdüğün yer çoğu zaman senin kaderini yüzde yüz etkiliyor.
