tüketiyor kendini, yok ediyor yavaş yavaş kana karışan bir zehir gibi damarlarında ölümü besliyor, bütün hücrelerine yok oluşu, bütün zerrelerine bıkkınlığı, bitmişliği ve tükenmişliği zerk ediyor. kendi eliyle kendi kuzusunu kazan avanak bir maymun gibi tozun toprağın içinde ölümüne hazırlanıyor.
gazeteleri açın biraz göz atın, romanlara bakın, istatistiklere bakın "oyunun sonu yaklaşıyor" diye büyük puntolarla kara kara harflerle her bir gazete her bir kitap her kulaktan kulağa söylenen söz bunu bağırıyor. her elimizi attığımız her kendimize sakladığımız şeyde bu var "oyunun sonu!" nehre karışan fabrika sularından, sofranıza koyduğunuz ekmeğe, sokakta selam verdiğiniz ahbabınızdan, elini tuttuğunuz sevgilinize, camii duvarlarından, büyük kapital sembollerine, manasatırlara, ıssız patikalara, bir ağacın gövdesinden bir nehrin denizle karıştığı yere kadar gözünüzün görüp görebileceği aklınızın alıp alabileceği her yerde her meydanlıkta her tabloda her reklam pansounda bu yazıyor "oyunun sonu!"
nefretler suyun altına gizlenen balıklar gibi besliyorlar kendilerini, korkular bir gizin arkasında saklanıp uygun anı bekliyorlar, silahlar kınlarından çıkmaya ramak kalacak o anı beklemekteler ve insan bütün nefretini kusmaya hazırlanıyor bu bütün nefretini kusacağı ana kadar son oyununu oynayacak o son büyük oyunu! o son büyük sevgi gösterisini o son büyük "insancıllığını" sergileyecek ve hepsi bitecek her şey bitecek hepsi son bulacak. ne güneş aydınlatmaya yetecek bu toprakları ne de güzel sözler kültürleri zenginleştirebilecek ne de bir adet bir örf bir gelenek insanların arasında sevgi bağları oluşturmaya yetecek, gayretimizin son damlası bile o kurtuluş bardağını doldurmaya yetmeyecek. çünkü yedi bin yıldır nefretimiz birikti, yedi bin yıldır bastırdık içimizdeki şeytanı, yedi bin yıldır küçük nefret oyunlarıyla kendimizi sakinleşitirmeye çalıştık! ama yetmedi yetmeyecek o son büyük oyun başlayana kadar hepimiz o çıldırtan sakinliğimizi o tanrının bile canını sıkan ataletliliğimizi koruyacağız ve sonra işte o gün geldiğinde ağzımızdan kendi kanımızı kusacağız. tanrı bile yardım edemeyecek-etmeyecek! çünkü biz bu oyunu çoktan hazırladık hepimizin rolü belli hepimizin silahı ortada. kimimiz yazdık kimimiz kurşun attık kimimiz kılıç salladık kimimiz sevdik kimimiz sadece sustuk hepimiz o güne hazırlandık hepimiz sorumluluktan ölümüne kaçarcasına ama bir o kadar sorumluluğu taşır gibi bu oyunu hazırladık.
yok oluyoruz!
ekolojik bir sistemde canlı popülasyonunun hayatta kalma şansını yükselten bütün etmenleri yok etmesi gibi yok ettik bütün kaynaklarımızı. zehir içtik, zehir içiriyoruz, para kazandık, para kaybettik, o depolarımızı sonuna kadar "şey"lerle doldurduk artık kalmadı koyacak yer, saçıp savurma vakti! ne varsa iyi kötü, güzel çirkin ne varsa saçılacak işte o zaman bütün çıplaklığı ile kendi yazgısının karşısında duran insan ölümünü seyretmekten başka bir şey yapamayacak. entropi sadece nesneleri değil bilinçleri de zihinleri de etkisi altına alıyor, her sözcük boşalıyor her anlam yok oluyor her düşüncenin altındaki çıtırdama sesi kulakları sağır ediyor.
çırpının bakalım zevzekler çırpının! daha iyi bir hayat için çırpının, daha iyi bir okul için, daha iyi bir iş için, daha iyi yerlere gelmek için çırpının! ilüzyonun kucağına atıverin kendinizi! yapacak bir şeyiniz yok zannediyorum ki benim de kalmadı savaş boyalarımı sürmekle meşgulüm daha iyi bir hayat için kan emmeye geliyorum...
her şey gibi zamanla modası geçmiştir.
insanlar her şeyi çok hızlı tükettikleri için insalığıda çok çabuk tüketmiş hayvanlarla insanlar arasında ki farkı kapatmıştır.
kabil başlattı kardeş katlini...
o günden beri mübahmış gibi inmedi insanoğlu birbirinin boğazından
bir gün olsun.
o gün kıskançlık tohumlarını ekti,
o günden sonra yabani bir ot gibi -beslemesek de- yanıbaşımızda bitti kıskançlık...
bir gün olsun güne insan sıfatıyla uyanmadı insanoğlu.
bir gün olsun birilerinin çocuğu, birilerinin ana- babası olmayı,
türk olmayı,
müslüman olmayı,
sünni/ alevi olmayı,
orospu olmayı,
hanımefendi olmayı,
en çok da köle olmayı bırakıp çırılçıplak insan olmayı beceremedik.
ipler koptu.
her yeni gün büyük bir çabayla savaşlar başlattı insanoğlu,
sonra yorgun düşüp,
kılını kıpırdatmadan barışı bekledi...
bu tembellik barışı haketmeyecekti!
haketmedi de...
gözümüz son dakikalarda yeni bir gelişme bekledik...
her silah sesi,
yere yığılan her ceset,
sözün bittiği yer oldu...
isyan ettik,
sen yanmazsan, ben yanmazsam dedik,
birlikte yangına gittiklerimiz daha önce davrandı,
yaktı bizi...
yeni bir gelişme bekledik, en masum,
en savunmasız halimizde,
gözümüz yollarda kaldı.
önümüzdeki 100.000 sene içinde seçebileceği/yaşayabileceği 3 yol vardır;
1)altın çağına girecektir.
bilim ve teknolojisiyle yeni ve çok daha hızlı itiş sistemleri bulacaktır. bilindiği üzere gereken hızı sağlamak yıldızlar arası derin uzay yolculuğunun önünde kalan tek engeldir. şu anda bile konvansiyonel kimyasal roketlerden 6 kat hızlı olan ve 6 aylık mars yolculuğunu 39 güne indiren plazma ion motorları hazırdır.
bilim adamlarına göre teknoloji gelişmeye devam edecek, yıldız gemileri, hatta kontrollü solucan delikleri inşa edecek seviyeye ulaşılacak, insanoğlu önce kendi güneş sistemini, sonrasında yakın yıldızlardan başlayarak tüm samanyolu galaksisini kolonize edecektir. bulduğu temiz enerji sistemleri ve gezegen koruma protokolleriyle kendi gezegenini de kurtaracak, evrenin gördüğü en büyük uygarlıklardan biri olacaktır.
2)insanoğlu büyük bir felaket ile gelişmeyi tamamen durduracak, ya da yokolacaktır.
eğer tamamen yokolmazsa, kalan az sayıda insan ortaçağ teknolojisiyle yaşanması çok zor bir dünyada kalarak yavaş yavaş son bulacaktır. dünya gezegeni her 50-100.000.000 (50-100 milyon) yılda bir böyle bir felakete uğramıştır. bu ya dev bir göktaşı (65 milyon yıl önce dinazorlar ve başka bir çok türü yok eden versiyonu gibi) ve sonrasında gelen 2. buzul çağı, ya da patlayan bir süpervolkan olacaktır. aynı zamanda güneşin hayatının son bulması da bir ihtimaldir. (bkz: #11479302) ama bu sonuncusuna daha çok, muhtemelen 5 milyar yıl var, yani br ufak ihtimal zaman çizgimize uymuyor.
3)insanoğlu kendi kendini yokedecektir. bir nükleer dünya savaşı, ya da çevrenin yokedilmesi buna sebebiyet verecektir. eğer tüm insanlık yokolmasa bile o kadar ciddi bir şekilde sakatlanacaktır ki bilimsel gelişim tamamen duracak, insanlık taş devrine girip kıvranarak ölecektir.
söylenebilecek en mantıklı şey, daha medeniyetinin emekleme aşamasında olan türümüzün kaderinin çok büyük ihtimalle kendi elinde olduğudur.
hayata tepeden bakarsan insanların sadece tepesini görürsün.
hayata daima insanlarla aynı mesafeden bak;
o zaman insanların hem yüzünü, hem kalbini görürsün.
mühim olan yükseklere çıkıp hayata tepeden bakmak değildir;
mühim olan ne kadar yükselsen de her şeye eşit mesafeden bakabilmektir.
hayatta her şey olabilirsin; ...
fakat mühim olan hayatın içinde "insan" olabilmektir....
güzel bir gülü, güzel bir geceyi, güzel bir dostu herkes ister.
önemli olan gülü dikeniyle, geceyi gizemiyle, dostu tüm derdiyle sevebilmektir. şems-i tebrizi
