Son zamanlarda is yerimden, yasadigim sehirden, sosyal cevremden nefret ediyorum. Boyle soyleyince ergen gibi ondan nefret ediyorum, bundan nefret ediyorum, sirinlerden nefret ediyorum gibi oluyor lakin oyle degildir. Neyse bazen o kadar bunaliyorum ki oglen arasinda yemege tek gitmek istiyorum. bu kadar basit bir olaya bile musade etmiyolar. Kicinda gezicek illa, yaninda biri olmadan bir bok yapamaz cunku.
- yemege gidelim mi?
+ yok ben sonra cikicam.
- iyi, bekliyorum ben haber verirsin.
+ ya aslinda disarda da yiyebilirim, karar vermedim daha.
- ay ne guzel olur dur cantami alayim.
+ simdi ona da usendim, hava da soguk disardan soylerim belki.
- hay aklinla bin yasa, hadi pizza soyleyelim.
Cidden bunu yasadim ve en son kafasini duvara vurup kanlar icinde yere yigildigini hayal edip sakinlestim.
