Geceleri severim. gecelerde kendimi bulurum. insanların sessizliğinde kendimi bulurum. kafam dingin, rahatımdır geceleri. sabaha karşı ise ayrı bir güzeldir. güneş vurur hafiften, kuş sesleri.. karşı bakkalın ekmek dolabına tazecik ekmekleri dolduran fırıncı amcanın sesi.. hepsi bana ayrı bir ilham kaynağı. sabahta bulamıyorum gecenin bakirliğini. sabahlar kirlenmiş, dokunulmuş.. oysa geceler sadece bana kalmış. bu yüzden geceleri uyumayışım, işte bu yüzden sabaha karşı kuş sesleriyle sızıp kalmam.
kendini bok gibi hissetmek başlığına neden olan eylemdir.
bütün gün uyuyarak geçirilir. uyku alınamaz, gözlerin altı morarır, hayattan kopulur.
ama gece uyumamanın ne kadar zevkli olduğunu bilen insan işidir.
şuan hepimizin yapmakta olduğu eylemdir. insanların birazdan uyanıp işe gideceğini düşündükçe kendimi kötü hissetmekteyim. ben neden böyleyim. neden hiçbir zaman düzenli bir hayatım olmadı. triplere girdim sözlük.
öğrenci adamın genelde yazın yaptığı iştir. ya da sabah derslere gitmeyen bir üniversiteli de yapabilir tabii ki bunu. birkaç gün boyunca güneşi görmeyen arkadaşlarım var sırf bu yüzden. adam kör olacak sonunda, köstebekler gibi.
öğrencilikte başlayıp iş hayatına atılana kadar geçen zamanda yaşanan durumdur.
asosyalliğe katkısı dikkatlerden kaçmaz. bu kişiler uyku düzeni olanlar tarafından abes görülür, eleştirilir, zombi misin sen? sorusuyla karşılanırlar.
