insan,insan olması sebebiyle daimi bir acz ve fakr'a müpteladır, kibir ve hevesle dünyaya sarıldığı zaman eli yanar, övgü ve sevgi beslediği yerlerden nefret görür o insan neden yaratıldığını anlamadan bir ömür geçirir.daima içi yanar ancak bunu düzeltmenin çaresi elbette vardır. *
