yetmiyor mu kazandıklarımız bilemiyorum ya da kaybettiklerimiz daha mı fazla?
evimizden, işimizden, eşimizden memnun değil miyiz?
ölmek daha mı kolay geliyor yaşamaktan?
ya kendimizi seviyor muyuz? sevmiyoruz!
sağlığımız yerinde mi? sağlığımızı korumak için çaba sarfediyor muyuz?
kendimize ayırdığımız zamanlarımız yok mu? hobilerimizle ne kadar ilgilenebiliyoruz?
yalnız kaldığımızda da keyif alabiliyor muyuz yaşamaktan?
vb..
bu gibi soruların cevaplarının çoğu "hayır" ise mutsuzuz demektir. ve her 5 kişiden 3ü mutsuzdur bence.
bunu nasıl değiştirebiliriz bilemiyorum, sanırım aynı anda bir çok parametrenin düzelmesi lazım.
ben de en sonunda "hayat bu" deyip çıkıyorum işin içinde.
"kendini mutsuzluğa odaklayan insanların mutsuz olması"dır aslında.
hadi acı çekeyim dersen neden grafik kartım 256 bit değil diye bile acı çekebilirsin.
mutlu olmaya çalışan insanlar da mutsuz olur, ama bunu yaşam biçimi haline getirmezler.
istemli tercihleri doğrultusunda gelişen durumdur.
Tabii, mutluluk ya da mutsuzluk gibi hissi olayların kendiliğinden olmadığını bilmek çok önemli.
Sıkıntıya yakalanmıyorsunuz; yaşamdaki tüm diğer sonuçlar gibi, kendinize has zihinsel ve fiziksel faaliyetlerle, onu da kendiniz yaratıyorsunuz.
Kederli olmak için hayatınızı değişik yönlerden görüntülemelisiniz.
Örneğin, sıkıntılı olmak istiyorsanız; omuzlarınızı çökertip sürekli yere bakmanızın size korkunç yararı olacaktır. Ayrıca sesinizi üzüntülü bir tonda kullanmak ve hayatınızda olabilecek en kötü senaryoları düşünmek de size yardımcı olur.
Biyokimyanızı yetersiz beslenme, aşırı alkol ve uyuşturucu kullanma yoluyla karmaşaya sokarsanız; vücudunuzdaki kan şekerini düşürür, böylece diğer insanlar gibi kendinizi bunalıma sokmayı garantilersiniz. Bu fizyolojik durumun neden olacağı psikolojik atmosfer ile de yaşamınız lüzumsuz, sıradan ve zararlı bir hal alır.
