ne kadar çıkarcı yaratıklar olduğumuzu gösterir. bir insan işimize yaramıyorsa onu ikinci, üçüncü plana atarız. işimize yarıyor veya yarayacaksa her gördüğümüzde en yakın dostumuzmuş gibi davranırız.
edit: işimize yaramayan insanları sevmememiz normalmiş gibi yorumlar olmuş. eğer öyleyse hayvanlardan ne farkımız kalır? birbirimizi çıkarsız, şartsız sevsek dünya çok daha adil ve güzel bir yer olmaz mı?
insanlara özgü olmayandır. Bitkiler bile yüzünü güneşe dönüyor.
Dünyada her şey çıkar ilişkisi, bunu canı yanmış ergen sızlanması olarak algılarsanız söverim.
Demek istediğim başka bir şey. Mesela sen bir kızı çok sevdiğini düşünüyorsun ama aslında onun seni güldürmesini seviyorsun. Bir arkadaşınla çok samimisin çünkü zor zamanlarında yanında oluyor. Böyle bakınca çok sevimli ama bunlar da çıkar. Her şey çıkar üzerine. Anneni bile en çok sevmenin sebebi onun seni koşulsuz koruyacak tek insan olması.
Yani çok da anormal değil. Doğanın kanunu bu.
