acı 1 gerçektir. çoğu insanın bu önermeyi kabullenmemesini çok doğal karşılıyorum. lakin adem oğlu yaradılışı gereği her şeyden önce kendi menfaatini düşünür. örneğin fedakar 1 anneyi ele alalım. iyi 1 anne çocuklarını ne pahasına olursa olsun bütün kötülüklerden korumak ister. peki neden? hiç düşündünüz mü? annelik iç güdüsü değil işte. insanlık iç güdüsü.
çocuğunun başına 1 hal geldiği zaman yine kendi üzülecektir çünkü. üzülmek istemez insan oğlu. sonra cesur 1 askeri ele alalım. ülkesi için canını vermeye hazır, gözü kara 1 asker. peki neden sıradan, nisbeten daha rahat ve tehlikesiz 1 hayat sürmek varken bu yolu seçmiştir? çünkü saygı duyulan, takdir edilen ve beğenilen olmak ister. fedakarlıkların çoğu egonun tatmini ile alakalıdır. neden imanlı insanlar günah işlemekten çekinirler? çünkü allah ve ahiret korkuları vardır. cehennem de yanmaktan korkarlar. fakirlere yardım eden, kamu yararına hayır işleri yürüten 1 insan cömert olarak nitelendirilir.
ama aslında egosunu tatmin ediyordur ve sevap kazanmaya çalışıyordur. tüm bu örnekler duyguların nasıl insan hayatında ki en önemli şeyleri yönlendirdiğinin açık 1 göstergesidir. takdir edilme, beğenilme isteğinin ne kadar bağlayıcı 1 duygu olduğunun açık 1 göstergesidir. lakin bu durumda garipsenecek 1 şey yoktur. insanın yaradılışı gereği sahip olduğu saf duygulardır.
kesinlikle dogru bir onermedir. insan oteki icin iyilik yaparken dahi, sonunda kendi eline gecen somut birsey olmasa dahi, bilincaltinda doyurdugu azgin bir id ile, ulvi ihtiyaclarina yanit verdigi superegosunu dengeleyen egosu vardir bas rolde. omru boyu doyum arayan insanin, hamster gibi kostugu dusunulemez elbet.
