aslında insandan kastım bir dosttur. seversin, sevildiğini sanırsın o nun tarafından, sevgisi sende çoğu zaman sevgilinden öne geçer, çünkü bilirsin sevgili birgün çekip gitse de dost her zaman yanında olandır, dosttur ayrılmaz parçandır, öyle kabul edersin ama sadece sen .. gün gelir aslından o nun dost değil sadece çıkarları ugruna senin yanında olduğunu anlarsın, hayatında yediğin en büyük darbedir o, insanların gerçek yüzlerini görmek; bir nevi kişilik analizi özürlüsü olmak kendince ..şu dur aslı eger bir dost en ufak hatanda deşifre ediyorsa seni ve sen her zaman o nun açıklarını kapatmaya çalışıp bu uğraşlarını o na hissettirmiyorsan asıl dostluğu hak etmeyenin o olduğunu anlarsın. çoğu insanlar arasında onun kişiliğini yüceltip iyi yerlere gelmesini sağlamak, o nun ise her fırsatta deyim yerinde ise senin götünü açmak için verdiği uğraşlara yenildiğini mi yoksa gerçekten dost sandığına mı yanarsın? yıkıldığının resmiyetidir aslında bu, umutlarının boşluğu mudur yoksa boşluk içinde büyütmeye çalıştığın umutmudur ? kim neyi hak eder ama bu insan herkes tarafından şirinlik çercevesi içinde duvara yapıştırılmış olur derler ya içi beni dışı seni yakar budur işte yanlış tanımak, bu dur damdazlak ortada kalmak, bu dur kazık hem de dost kazığıdır adı...
insanlara,çöplükten gelişigüzel yemek toplarcasına davranarak,haklarında edindiğimizi sandığımız bilgiler sonucu,doğması muhtemel durumdur!özümseyip hazmedemeyeceksek toplayıp,çürütüp kokutmamıza gerek yoktur insanları!
kim kimi ne kadar tanıyabilir kendimizi bir arpa boyu tanıyamamışken!
hayat boyu karşılaşmamız kaçınılmaz olan olaydır. çünkü insanlar madalyon gibidir iyi ve kötünün böldüğü, gerçek tarafını ne zaman fark edeceğinize sadece zaman karar verir.
insanoğlunda bi gen var adını bilmediğim. illa ki birilerine güvenme, ihtiyacı olduğunda yanında birilerinin olmasını isteme, illa yanında, arkasında, önünde kendini sigorta etmek istediği birileri olsun diye emirler veren bi gen.
bu gen yanlış tanımışım duygusuna kapılmamıza neden oluyor. aslında yanlış olan gen, yani biziz. sana yanlış yapan hep aynı insandı ama bi an gerçekleri gördün hepsi bu. hoşgeldin gerçek dünyaya.
yanlış tanıyıp, doğru yüzlerini görmektir. bir insanı tanırken, ona güvenmek için ilk adımı atarız. sevmek için, temeli atarız. fakat; zamanın sonunda, elimizdekileri sunduğumuz insanı yanlış tanıdığımızı farkedince avucumuzda sadece hayal kırıklığı kalır. acıdır.
bazen yirmi üç buçuk yıllık babanıza bile söylediğiniz sözdür. "seni yanlış tanımışım..." acıdır. verilen emekler asla küçümsenmeyecek, beslenen sevgi asla kimsenin inkar etmeyeceği derecededir. ama olmuyor be hacım! böyle olmuyor... böyle derken; aile kavramının, kutsal değerlerin bu kadar hiçe sayıldığını görmek insana koyuyor. bu gün hayatımda hiç etmediğim kadar küfür ettim kendisine. hak etti lan! emekli bir insanın dünya koşuşturması ve ailesinden başka bir derdi günü olmadığını sanardım, yanıldım... insanı bir yana bırak, lan babamı yanlış tanımışım!
