"cehalet mutluluktur" sözünü akıllara getiren, istanbul' a geldiğimden beri çokça yaşadığım durum.
120 kişilik sınıfta adam gibi 2-3 kişi bulduğumda da pekişti.
ya da yıllarca yediğin içtiğin ayrı gitmeyen insanlar tarafından arkadan vurulunca.
sebep çok.
Önceleri kızar tartışır bir şeyler anlatmaya çalışırdım. Baktım kimse anlamıyor artık arkamı dönüp uzaklaşıyorum. insanların insanlıktan çıkmış olduğunu bilmek onlardan uzaklaşmak için yeterli değilmidir. Konu bizi aştı anlatmak Zaman kaybı en iyisi konuşmamak en iyisi uzaklaşmak en iyisi yalnızlık en iyisi sözlük en iyisi yemek yemek en iyisi yalnız sinemaya gitmek.
Topic ve ilk mesaja uymasada en büyük soğuma nedeni sanırım ikiyüzlülük.
O kadar çok insan tanıdım ki artık kimseyle konuşmak istemiyorum. Hepsinin temel sorunu en başta içlerinden gelen en büyük yaptıkları şey yalan söylemek herhalde. Bu herşeyin bitmesi için konuşulmaması için en büyük nedendir. Bir insan başka bir insan A neden yalan söyler ki ?
adam gibi iyi bir insanın olmaması.. gerçekten durum bu sanırım.. herkeste bi yamukluk var.. aaa bu iyi diyorsun seviniyorsun abuk sabuk bir şey yapıyor dumur oluyorsun.. sürekli yaşadığım döngü.. vazgeçtim insanlardan az insan çok mutluluk demektir..
Evet soğudum. 7-8 yaşlarında anne baba sevgisi almasi gereken cocugu kış mevsiminde dışarıda limon satarken gördüğüm icin. Ekmek parasi diyip diyip o çocuğu gunde 15 saat çalıştırdıkları icin , dinide imanida para olan insanlari gördüğüm için , 3 yaşındaki bebeği yakan insanlari gördüğüm için soğudum, her gün karisina çocuğuna beş posta dayak atan güya erkek denen mahlukati gördüğüm için , Sırf 5 liralık mali 4 liraya verdi diye sokak ortasinda dayak yiyen çocuğu gördüğüm icin soğudum hayattan. Hani o müslüm babanin orhan babanin sarkilarinda soyledikleri sevgi, ask, saygi varya öyle bir sey yok bitti unutun artık! Ne dünya eski dunya, ne insanlar eski 'insan'lar.
