Ben insanları sevmiyorum..
Ben sandviç seviyorum, ben kuş seviyorum, ben bulut seviyorum, ben gökyüzü seviyorum, ben televizyon seviyorum, şiirler seviyorum, yazılar seviyorum, şarkılar seviyorum, renkler seviyorum, hayvanlar seviyorum, ama ben insanları sevmiyorum..
Çünkü insanları sevmek; buzda serbestçe yürüyebilmek ile eş!
insanları sevmiyorum. sebebi ise basit 2 kavram: menfaat ve kendini iyi hissetmek.
insanlar menfaatleri doğrultusunda davranıyorlar. menfaatleri zede almayacaksa iyi insan rolünü oluyorlar.
menfaat gözetmeden iyilik yapanlar ise sadece kendini iyi hissetmek adına bu role soyunuyor.
iyi hissetmek...
sanırım yapılan bir çok şeyin sebebide, sonucuda bu. o his bize zaman zaman sevgi şerbetini, zaman zaman intikam şerbetini içiriyor. kimi zamansa ihtiraslarımıza hizmet ettiriyor...
not: kalbimdekiler harici.
Çünkü hepsi kendini düşünen egoist varlıklar,belkide benim çevrem böyledir ama yinede insanlığın hiçbir zaman gelişmeyeceğini bilmek en çok üzen şey.Her zaman duyarsız varlıklar olacağız ve bir gün hepimiz egolarımızın kölesi olacağız.
Ben seviyorum. Cidden. Korkulacak bir insan da değilim bence. Bazen bazılarının kafalarını parçalamak istiyorum, bazılarının bacağına bıçağı saplayıp döndürmek istiyorum. Ama bu sevmediğim anlamına gelmez, gerçekten seviyorum.
Çünkü bazen gerçekten iyi ve komik olabiliyorlar. iyi olmaları içimi yeşertiyor, komik olmaları güldürüyor. Öyle, bence iyi ki varlar.
Gün geçtikçe insanların sevilecek bir yanının olmadığını anlamış olan kişidir bunu söyleyen. Aslında sevmesi gerektiği tek şey kendi değerleridir, tercihleridir, hayatıdır..
