son zamanlarda daha da nefret ettiğim olaydır. bir insan başkasıyla muhabbet ederken bu kadar yapmacık,sıkılgan edemez. birbirimize yardım edecekken daha da nefret ediyoruz.peki bunun kaynağı nedir ? Sizlere soruyorum.ne zaman yanıma bir yaşlı otursa benle muhabbet etmeye çalışıyor niye derseniz canı sıkılıyor yol boyunca benim de canımı sıkıyor.Çünkü saçma sapan muhabbet açıp başımı patlatıyor kendi karlı çıkıyor.Kısacası toplumdaki bu saçmalıklardan bıktım.
bir insan ile yaşadığınız kişisel olumsuz tecrübeler sizi diğer insanlar da aynıdır düşüncesine sevk eder. Oysa ki, hiçbir insan aynı değildir. Salıncaktan düştü diye parka küser mi hiç çocuk?
Bende aynı dertten muzdaribim evden çıkmasam sıkılıyorum bu sefer dışarı çıkayım diyorum insanlardan bir tık daha nefret edip yine eve kapanıyorum nasıl bir kısır döngü içindeyim son 2 yıldır anlatamam varsa böyle babacan bi cevap verecek olan özelden bir mesaj atsın bunaldım artık yeter.
