sabahları genelde asık suratlı kalkarım ben. kimseyi görmez gözüm. afyonum patlayana kadar kimseyle konuşmam bilerek ve isteyerek çekilirim bi köşeye. bu sabah yine böyle oldu haliyle. kalktım yataktan bir iki dakika odamdan çıkmadım. neyse efendim açıldım falan gittim çayı koydum, kahvaltı ettik ev arkadaşımla. malum sınav haftası ne kadar ayılsam da hala suratsız bi hava vardı üzerimde. sağolsun hiç ses çıkarmadı alttan aldı bu halimi. odama gittim açtım notları hiç bişey anlayacak havamda değilim ama çalışmam gerek. o arada sevgilim aradı naber napıyosun diye. sesimden anladı tabi, sınav haftası çekilmez bu dedi fazla uzatmadı kapattı telefonu. aradan ne kadar geçti farkında değilim kapı çaldı. ben yine keyfim yok diye kalkmadım yerimden sağolsun yine ev arkadaşım açtı kapıyı. bi baktım elinde bi tabak. o ne öyle dedim mis gibi kokuyo. bıraktı masaya tabağı. pitikareli peçetenin altında sıcacık elmalı kurabiyelerin kokusu. üzerinde de bi not "yüzün gülsün die" yüzüm de güldü tabi hemen. kaldırdım peçeteyi bana bakıyolar.* hemen çayı koydum bi güzel yedik. o saatten beri yüzüm gülüyo. işte insanı mutlu eden minicik şeyler ve kocaman yürekli insanlar bunardır.
