bir kaç simge bulup, insanları bu simgelerle olan ilişkilerine göre şucu, bucu diye gruplara ayırmadan duramamak. bu simgeler içi asla doldurulmayan simgelerdir, zaten önemli olan simge değil, kategorize edecek bir simge bulabilmektir.
zorunlu bir hastalıktır... çünkü insanların geneli tatminsizdir. yıllardır kapitalizme dayanan bir yönetim hakimken bu dünyada, daha çok para için birileri bir başkalarını eziyorken ve en küçük örnek: birileri karnını doyurmak için çöpten karton ayıklarken birileri yılın modasından şikayet ediyorken mutlaka birileri alt sınıfın sözde kokuşmuşluğundan ve kendine yakışmadığından dem vurur.
bir başka açı, bu ülkede fikrimizi söylediğimiz için fişleniyorsak ve ölene dek o damgayla her koşulda geri plana itiliyorsak, üniversitede, devlet dairesinde, devletin de kategorize etme hastalığı olduğunu görürüz. böyle devlete böyle millet. ha diyeceksiniz, her ülke böyle mi? değil, oralarda da insan olma fikri öğrenilemediğinden vahşi bir canavar gibi büyük balıklar küçük balıkları yemeye devam ediyor.
daha başka bir açı ise kategorize olma zorunluluğudur. aynı fikri paylaşan insanlar seslerini daha iyi duyurmak için birleşmek zorundadırlar. bunun olmadığı bir topluluk zaten ayakta kalamaz. ha bu kategorize olma fikrini bazı gruplar kendini soyutlayarak gösterirken bazıları halka adar kendini. burada da dereceli bir durum söz konusudur. birileri bencilken, birileri kendini halka adar ve kendini halka adayandan sen niye kendini kategorize ettin hesabını soramazsınız.
uludağ sozluk'te had safhaya ulaşmış durumdur. yüzeyselliğin sınırları zorlanmaktadır. herkes farklı alt kültürden gelmiştir. herkes farklı davranabilir, herkes farklı düşünebilir. bunu da dillendirmek saçmadır.
