bilirsiniz şöyle bir mantık vardır; küçükken çok aşağılanmış ezilmişte ondan o da başkalarını aşağılıyor.
fazlaca naif bir ailenin içinde büyümeme rağmen insanları aşağılamaktan kendimi alıkoyamamamın tek nedeni aptal ve basit olmaları ne yazık ki.
keşke travmatik bir çocukluk geçirseydim de bu yüzden aşağılıyor olsaydım o zaman tüm aptallığın kendimde olduğunu bir gün anlar insanların sevmeye değer olduklarına karar verirdim er ya da geç.
çünkü vicdanımı susturabiliyorum vicdan için düşünce ve davranışlarından vazgeçmek kadar aşağılık birşey olamaz. onun yerine kötü bir insan olarak kalmalı.
zaruri olarak yapılan birşeydir, kendin gibi olmaktır..
kimse güne ahh kuzum bugün de şu kadar insan ezmeliyim diye uyanmaz herhalde..
gerçekten başka bir çareniz yoktur, karşınızda insan yoktur çünki, al kedini köpeğini onunla ilgilen konuş o bile bir süre sonra zeka belirtileri gösterir..
ve evet vicdanı cana kastederken, can yakarken kullansak daha bir mantıklıdır sanki.. bu gibi durumlarda vicdana sığınmak insanı ikiyüzlülüğe götürüyor çünki..
neyse, yapılacak başka birşey yoktur, yaparsınız..
insanın kendisi gibi bir insanı aşağılaması kadar saçma bir şey yoktur organ sayısından tutun ruha kadar her şey eşitken başka bir insan kendini üstün görmek heralde sağlık bir aklın icadı olamaz .
buna tabiki kibir yardımcı olur kibir de dinimizde haramdır bu yüzden .
allah huzurunda herkes eşittir üstünlün inançdadır takvadadır .
kendini beğeneni başkarına yüksekten bakanları kendilerini filden büyük göreni allah sevmez çünkü o herkesi eşit yarattı .
düşünmek lazım haybeye taşımamak lazım kafanın ağırlığını .
