8. sinifa kadar yasadigim durumdur. liseye gecinde 1. sinifta bu olayi acmak icin bazi denemelerim oldu ve husranlarla sonuclandi. 3. sinifin sonlarina dogru gezi parki eylemiyle son buldu. cok fazla insanla diyolog halinde olmak, yapilan hic biseyden utanmamak, ozguven sahibi olmak gibi bir cok davranisi asiladi bana bu eylemler. sonra dershaneye basladim daha fazla insan tanidim daha cok gezdim daha cok ogrendim. yazin hepsinden kovulsamda islere girdim, para kazandim. ve 4. sinifa gecince o utangac halimden eser yoktu. hatta cogu insan bana cok fazla cesur ve ozguvenlisin der ve gercekten oyleyimdir. suan hala 4. sinifi okumaktayim ve yaptigim yapacagim hic biseyden utanmam, rezil hissetmem kendinden emin durusumu bozmam ve gercekten kendim gibi insan olan kimseyle konusmaktan da utanmam. kesinlikle eger utanan biri varsa bu yaziyi okuyan, derhal bunu birakmali. bu hic bir zaman onun yararina olmayacaktir. dusuncelerini ozgurce soyleyemeyen insan her zaman yarimdir.
Bir zamanlar içinde bulunduğum durumdur. Bu kurtulmaya çalışıp bir türlü aşamadığım özelliğim sayesinde sayısız şansı elimden kaçırdım. Karşı cinse yaklaşımım indirgendi. Birisi nasılsın dese 3 gün kırmızı geziyordum bu sebeple kurduğum iletişimler sadece ailem ve en yakın arkadaşımla sınırlıydı. Bir iki sene önce bunu aşma safhasına girdim. Şuan aştım ve hayat daha güzel. Artık kaçırdığım şeyler yok sadece seçmediğim şeyler var.
