yani, değer verdiğin bir arkadaşının zamanla sadece sen ilgilendiğin için seninle birlikte olduğunu fark ederseniz, siz aramazsanız sormazsanız iletişim olmadığını görürsünüz. sadece işi düşünce arayıp sorduğunu da yakında göreceksiniz demektir. zamanla onunla konuşmaz olursunuz , bi süre üzülüp sonra unutursunuz.Aradan zaman geçer yeni tanıştığınız birsiyle sonra daha başka va başka başka kişilerle de benzeri durumları yaşayıp üzülürsünüz ve bu sefer bu arkadaşım bana değer verecek diye ümitlenirsiniz sonuç yine aynı olunca zamanla onlarıda umursamaz olursunuz.Ve bir müddet sonra insanlarla hiç arkadaşlık kurmazsam sonucunda beni kimse üzemez deyip, hiç arkadaş olmadan direk umursamadığınızı fark edersiniz. ben yaptım bunu ve halada yapıyorum . sonuç mu , kimseyle bağlanmadan arkadaşlık yapmıyorum ve sonunda kimse de beni üzmüyor.
kolay değildir. kişi her ne kadar uzaklaştığında arınmış hissetse de ruhu bağlanmaya meyillidir. ihtiyaç duyar farkında olmadan. binlerce kilometre uzaklaşsa da, kendini huzur yerine farklı yalnızlıkların koynunda bulur..
uzaklaşma eylemidir. bazen konuşmak yorar, bazen konuşanı dinlemek boş boş bakarsınız etrafınızdakilere ve alıp başımı gideyim bunlardan dersiniz. gidersiniz hepsi bu.
birkaç senedir içinde bulunduğum ve mutlu olduğum durum. neydi o kadın düşmanı italyan yazarın adı ? intihar etmişti hatta. hatırlayan/bilen olursa mesaj atıversin bi' zahmet.
şu aralar içinde bulunduğum eylemdir. insanlar yapmacık, sahte geldiğinden olsa gerek pek sıkı fıkı olamıyorum. bir iki harbi arkadaş dışında kimseyle görüşmüyorum. bu aralar en iyi dostum kitaplarım. en azından arkadan vurma ihtimalleri yok.
insanlardan kalben uzaklaşmak bağırma,insanlara kalben yakınlaşmak ta sessizlik sebebidir.
Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş. Öğrencilerine dönüp insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar? diye sormuş. Öğrencilerden biri çünkü sükûnetimizi kaybederiz deyince ermiş ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istedi
lerimizi daha alçak bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız? diye tekrar sormuş.
Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: iki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.
Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. işte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.
Daha sonra ermiş öğrencilerine bakarak şöyle devam etmiş: Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin.
Aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz.
az çok tanıdığın insanlarla bir araya gelirsin. konuşmalarını dinlersin. dikkatini çekmeyen şeyler konuştuklarını fark edersin. yine de dinlersin. kafa dengi birilerini bulmak için uğraşırsın, sabır gösterir, susar, sesini duyacak ve sesini duyabileceğin birilerini ararsın.
ilk darbe hiç beklemediğin bir yerden gelir. tanıdığını zannettiğin insanın aslında çok karanlık biri olduğunu görür, ona bu sorunlardan bahseder, fikirlerini dinlersin, ancak o seni dinlemez hatta sana laf sokmaya başlar. ne kadar sabır gösterirsen göster egosunu şişirmekten başka şey düşünmez, o kadar zekice davranır ki başkalarını da senden uzaklaştırır. dışlanırsın, hatasızken.
yine de insanlara yaklaşır, kaçmazsın. ama sana sürekli aynı soruları sorduklarını, senin çabalarına karşı sana yakınlaşmak için çaba göstermediklerini fark eder, " kilo almışsın ", " sigarayı mı bıraktın ? ", " saçların beyazlamış " gibi cümleleri her gün duymaktan sıkılır, insanlardan sıkılır, kaçar, eve kapanır, kabuğuna çekilirsin.
bazen, insanlar sana yalnızca can sıkıntısı, depresyon, öfke sununca en doğrusu onlardan uzaklaşmaktır.
