dün gece telefonumu kapattım ve yokluğunu hiç hissetmedim. tek başıma bir mekanda kitap okuyup kahvemi içtim, kimseyi aramadım. insanların ölçüsüzlükleri, egoları, kibirleri beni yoruyor. çoğu kişi yanımda değilken daha rahat hissediyorum. zaten aşk, seks, dostluk konusunda elimi nereye atsam kurudu. insandan uzak olmak beni rahatsız etmez bundan sonra. artık yavaş yavaş daha çok kaybolacak, daha çok telefonumu kapatacak, daha az insanı hayatımda tutacağım. bunu sadece ben istemedim ama artık önemi yok.
sadece kişinin kendisinin değil başka insanların da payı olan durum. yapacak bir şey yok.
çok kez soğumamayı deneyip her defasında adım atmış, tökezlemiş, düşmüş ve kalkmış bir insanın durumudur. artık yalnızlığı seçip sırtını kendisine dayayan, yaralarını kendi saran kişidir. keşke aksi olsa diye düşünürken yaralarına bakıp doğru yolda olduğuna inanıp bu duvarı kıramayan, kırmak istemeyen kişidir. ancak bunu bir kişi değiştirebilir.
Normaldir hepimiz özel ve farklıyız şüphesiz bu da egomuzu şişiriyor doğuştan gelen nefis ve alter egolarımız var ve kibirde dahil buna diğerleri gerizekalı gibi geliyor olabilir bazıları veya duygulardır belki.
Mesela yola gittiğimde eve döndüğümde televizyonu açınca bile bir garip hissediyorum ek olarak reklamlardan ruh hali ile alakalıdır belki.
Aslında bir kaç reklam kötü değil...
Ama önceden itiraz ederken filmin arasına girse bile kanıksamamaya başlıyoruz bilinçaltımız ile oynuyorlar gibi...
