insan aşkı arar, gerçekten bulduğunda da anlar gibilerinden bir laf var ya hani, onu bu kavrama bağlayıp sabır ediyorum kendi kendimi sikmemek için. sevsem de, siksem de ne olursa, kim olursa bir süre sonunda tahammül edemiyorum insanlara. gönderip yalnız kalmak istiyorum. yalnızken sıkıldığımda oluyor. oyuncak değiştirir gibi insan değiştirmek istiyorum. aradığımı bulamadığım için oluyor bu da öyle tahmin ediyorum. gecesinde çok eğlendiğim, ertesi gün arayıp sormadığım için birkaç insanın güvenini kaybettim. bunu da sonradan fark ettim, hiç eksikliğini hissetmedim çünkü. hem çüküm olsun hem donuma değmesin istediğimden oldu belki bu da. insanlardan sıkılmak diye bir şey ciddi ciddi var. travmatik bir şey mi, doğuştan var olan bir şey mi bilmiyorum ama yaşıyorum bunu. aşk bundan güçlü mü, bu onu da boğar mı ondan da emin değilim. hayırlısı diyorum amk...
kesinlikle şu anda yaptığım şey. sözlükten bile sıkıldım sanki. yaz yaz nereye kadar. kafamı toplayıpta birşey yazmak bile istemiyorum zaten. beynim sulanıyo sol frame'e baktıkça.
şu aralar yaşadığım olay. Bu yüzden sözlükteki tüm gereksiz insanlarla tartışıp, onlara bir şey anlatmak çabasına girişmiyorum. DAhası, zaten bir şey anlamıyorlar ki... Bunun dışında insanlar gerçekten kötü yürekli varlıklar. Hiç sevmiyorum. Yaptığım mesleğin insanlarla ilgili olması ise çok bayıcı. Böyle anlarda çekilmez oluyor hayat. uğraş uğraş, kimin içinse... NE boş!
çevresindeki basit esprilere kahkahalarla gülen, en küçük olaylara hüngür hüngür ağlayan, basit bir konuyu günlerce tartışan duyguları en uçta, en abartılı biçimde yaşayan basit insanlardan sıkılmış insandır.
Normal insandır, ara ara her insanın bu durumu yaşaması mümkündür.
