Sağlıklı bir durumdur. Bütün insanlar bütün insanlardan çeşitli nedenlerden ötürü nefret eder. Nefretin nedeni insan çeşitliliğinin fazla olmasıdır. Herkes birbirinden ayrı ve farklıdır. insanları insan olma kavramı dışında bir küme altında toplayamayız. insanlar hep aileleşmeyi, gruplaşmayı ve toplumlaşmayı sever. Bu tip ayrım ve kategoriler farklılıkları doğurduğundan insanlar arası nefret kaçınılmaz olur.
Bugün başıma geldi bir anda işyerinden herkesten nefret etmeye başladım hemde ne nefret bıraksalar bi kasık suda boğarım ailemden bile soğudum akrabalardan soğudum uyumam lazım yarında geçer belki.
Kötü tecrübelerden kaynaklı durum.Sevmeyen,kıymet bilmeyen insanları kendi doğasına bırakın.iyi biriyseniz kötülüklerden arındığınız için şükredip nefretle kendinizi yormayın.
Çünkü bir kısmı kokuşmuş pislik çıkarı peşinde koşan zavallılardır. işin komik kısmı ise elde edeceği yarar bile onu kurtaramaz. Sadece daha da batırır.
En çok da bankacılardan nefret ediyorum bir de güzellik merkezi gibi yerlerde kur satan satış personellerinden.
Kendilerini profesyonel sanır bunlar ve siz kibarlığınızı bozmazsanız eğer size yapışır ve kur satana kadar bırakmaz. Ve kendini hep sizden üst müş gibi bir ses tonuyla kullanır. istemediğinizi kibarca dile getirdiğinizi bile anlayamacak kadar aptallardır.
Edit: heh bi de bu insanlar kur satın almayacağınız anlayınca demin utanmadan götünüzü yalayacakken bir anda size değersiz bir nesneymişsiniz gibi davranmaya, aptal aptal trip atmaya, yüzünüze bakmamaya başlar. işte bu tiplerden nefret ediyorum.
Bostancı'dan heybeliada'ya geçmek üzere mavi marmara vapurlarından birine bindim, arkamda benimle birlikte binen son bir yolcu daha vardı, elinde bebek arabası ve türbanlı (ya bunu neden yazıyorsun şimdi, ayrımcılığa bak ne alaka kardeşim diyeceksiniz belki ama, evet türbanlıları sevmiyorum) genç bir kadın. merdivenlerden yukarı çıkacakken ben, ürkek ve utangaç bir ses tonuyla; "pardon, yardım eder misiniz" diye hafifçe seslendi, duymazdan geldim...
Dönerken ise içerde oturmayı tercih ettim bu kez, karşımda bir amca ve karısı, amca elindeki kağıdı ters yüz edip sürekli birşeyleri okumaya çalışıyordu, bir ara söylendi kendi kendine; "yahu bu gerizekalılar ne kadar küçük yazıyorlar, okuyamıyorum ki" sonrasında yaklaşık bir on saniye daha kağıdı okumaya gayret etti, fakat nafile, derken göz göze geldik, amca; "çok ufak yazıyorlar, benim gibi yaş..." derken hemen gözlerimi kaçırıp, üç sıra ilerdeki biryere gidip oturdum.
Vay be kardeşim, eve geldikten sonra aklıma geldi, ulan oha harbiden, n'aptım lan bugün, hadi bebek arabasını yukarı taşımaya yardım etmedin, duymadın diye yutturdun da, amcaya yaptığın neydi lan yuh sana dedim ve derin düşüncelere daldım, zaten münzevi bir insan olarak, pek fazla sevmem insanları fakat artık bu kadarıda pes, insanlığımı yitirmişim resmen.
32 yaşımda böyleysem, 60 yaşında da büyük ihtimal böyle devam ederim gibi... abi ama ne yapayım sevmiyorum, sevemiyorum insanları. aslında memnunum ve mutluyum, aman abi, ben kendi kendime mutluyum, eksik kalsın insanlar.
Geçen ciddi ciddi deniz feneri olan adalarda görevli olmayı içimden geçirdim. Öyle bir meslek var, 12 ay kalıyorsunuz sadece sizin yaşadığınız bir adada. Her ay erzak geliyor, onun harici insan görmüyorsunuz.
Kendi kendime vakit geçirmek dünyanın en zevkli şeyi bana göre, ha tabii birde ailemle...
Öyle işte...
Tanım: insanlari sevmekten daha kolay olan eylem.
dipnot : tanım kısmını ekşisözlükten arakladım. Zaten çok açık olan birşeye tanım yapmakta zul geldi.
canım aşırı sıkkın olduğunda nadiren böyle hissediyorum, herkesin suratına bakıp you're such an idiot diye bağırmak ve göz devirmek istiyorum, sonra geçiyor.
Kimse kendisinden nefret edilecek kadar değerli, önemli ve vazgeçilmez değildir. insanlar bende en fazla tiksinti uyandırır, daha fazlasını hak edecek kimse yok.
Bir çok durum ve bağlantılı sonuçların ortaya çıkardığı gereksiz yere can sıkıcı durumlara sebep olan insanlar yüzünden, genelleme yapılmaması gereken lakin, yaptırılan, öfke ile nefret karışımı soğuma şekli.
kişinin çevresindeki insanlar sayesinde yalan iyiliklerine şahitlik edip sayelerinde fazla olaylar yaşadıktan sonra aldığı haldir. genç ve yaşlılarda fazla görülür ve düşünce sistemine bağlı bulaşıcı hastalık gibidir fakat haklı bir hastalık.
yıllarca çekilen acılardan sonra doğru karardır. 100 lerce kitap okudum. kitaplardaki insanlarla gerçek hayattakilerin hiç bir ortak noktasını bulamadım.
Gördüm. Her şeyi... Uzaktan, seyirci gibi. Her açıdan izledim. Ne de iğrenç bir varlık şu insan. Ne de yalancı. Kimsenin acısı kimsenin umrunda değilken, nasıl da birbirlerine duygu sömürüsü yaparlar. Nasıl da diğerlerini, kendilerini tatmin etmek için kullanırlar. Önceleri görmezden geldikleri insanları, düşünce nasıl da dost bilirler.
