Gördüm. Her şeyi... Uzaktan, seyirci gibi. Her açıdan izledim. Ne de iğrenç bir varlık şu insan. Ne de yalancı. Kimsenin acısı kimsenin umrunda değilken, nasıl da birbirlerine duygu sömürüsü yaparlar. Nasıl da diğerlerini, kendilerini tatmin etmek için kullanırlar. Önceleri görmezden geldikleri insanları, düşünce nasıl da dost bilirler.
insanlardan , toplum içine girdikçe nefret edebilirsiniz. durduk yere söylenmez bu laf. kazık yemişsindir, birinin, birine yaptığı kötülüğe şahit olmuşsundur falan filan. insanlardan nefret etmek, hiç kimseyi sevmemek, kimseyle anlaşamamak değildir. insan bu, değişmeye en müsait canlı. kimin ne olduğu belli olamayabiliyor. herkese güvenmeyin lafı burada ortaya çıkıyor bence.
yaşanılan acı olaylar, edinilen kötü tecrübeler sonucu çökmüş bir insan psikolojisinin sebep olduğu eylem. kötüdür. insanız sonuçta; bağlıyız birbirimize. nefretin bir anlamı, bir getirisi yok. *
bir yerde kendini izole edip koruma içgüdüsüdür. o kadar nankörlük görmüştür ki, o kadar kazık yemiştir ki bu artık nefret boyutuna ulaşmıştır. bir yerde haklıdır her tutunduğu dal elinde kaldıysa. kendi erdemlerine kendi insanlığına dönüş yapıp sığınmıştır. bir süre sonra toparlamaya başlar ama eskisi gibide olmaz, insanların ne halt olduğunu anlamıştır çünkü artık.
Bir çok durum ve bağlantılı sonuçların ortaya çıkardığı gereksiz yere can sıkıcı durumlara sebep olan insanlar yüzünden, genelleme yapılmaması gereken lakin, yaptırılan, öfke ile nefret karışımı soğuma şekli.
