insanlardan ne öğrendim? insanlardan güvenmemeyi, menfaatleri bitince ilişkilerin biteceğini, gereksiz değer vermemeyi, gerekmediği halde hayatıma dahil etmemeyi, herkesin bir gün gidebileceğini, ''o yapmaz, o bunu söylemez'' dediğin her şeyi bir gün duyabileceğini, defalarca kez aynı yerden yara alabileceğini... daha uzatılabilecek bir liste belki ama bence yeterli.
* Ne olursa olsun hep kendi başına olduğunu en iyi öğreten insanlar oldu, teşekkür etmeyi borç bilirim.
Ne kadar seversen sev ne kadar değer verirsen ver eninde sonunda bir gün tekmeyi bir güzel yeme ihtimalin var. Bundan dolayı ilişkiler de bir taraf kendini daha fazla severse hemen kendinize değer vermeye başlayın. insanları çok acımasız bir anda tüm planlarınızı hayallerinizi bir cümle ile yok edebilir ve ederde emin olun. işte o zaman hafif kafayı kırarsınız karşı tarafa hiçbir şey olmaz ama. Ne kadar severseniz bir insanı o kadar yaralanırsınız yok olup küllerinizden o gözünüzdeki ışıltıdan eser kalmadan doğarsınız.
Herkes birbirinin aynısı. Evet sen ben hayatı aynı sıkıcılıkta yaşıyoruz. Kimseye imrenmiyorum çünkü herkesin derdi, bunalımı benzer. Kimsenin kendinden ve hayattan sürekli olarak çizdiği imaj gibi mutlu olduğu yok.
Birde kimseye laf anlatmaya gerek yok. Millette empati sıfır. Dil döksen ne olacak kafa aynı kafa. Ciddiye almamak, hiç var etmemek gerek çevredeki geri zekalı insanları. insanlar bana yük geliyor. Bu yüzden çok insanla tanışıyorum ama çok azıyla arkadaşım. Onlar da genelde Saf, akıllı ya da hiçbir şeyi takmayan insanlar. Çokta sosyal olmayacaksın bu en yararlısı.
cahillerin yanımda kitap gibi sessiz olmam gerektiğini öğrendim. Kendini yetiştirememiş insanlardan uzaklaşmam gerektiğini.. ama en önemlisi insan olmanın ve insan kalmanın ne kadar zor olduğunu.
