Öğrenene kadar insanın birçok kazık yemesi gerekir, ama öğrendikten sonra kalbi, duyguları taş gibi olur. Kimseye güvenmez, bunun için de yalnızdır, fakat sanılanın aksine mutludur. Çünkü artık hiç kimse onun canını yakamayacaktır.
O kadar zamanını verip 1 sene yediğin içtiğin ayrı gitmesin ve mesafeler girince seni unutması üstüne üstlük ayrılırken gerçek yüzünü görmek yanı kolayca seni sılmesı ve sonradan oluşan babama bile guvenmem ben mantığı.
En az Güvenmek kadar sakıncalıdır bu güvenmeme durumu, çünkü sonu paranoyaklığa kadar gider. Tamam herkese de güvenin demiyorum ama güvenmeme işini de abartmamak lazım.
ben senden asla ayrılamam hayatımın aşkısın diyen kızın 2 yıllık ilişki sonrası 15 gün içinde yeni birini bulup telefonda sizle dalga geçer gibi konuştuğu andır.
yaşamın belli bir döneminden sonra tam tersi için çaba göstermek de gerekebilir. insanlara güvenmeyi ya da güvenmemeyi öğrenmek diye bir şey yoktur aslında. insanlarla baş etmeyi öğrenmek vardır. şöyle bir düşün bak o güvenini zedeleyen adam zerre kaliteye sahip değildir ama sen yine de dert edersin. o yüzden kişisel gerilimlerle, psikolojik üstünlük çabalarıyla, gereksizlikle baş edebilmeyi, her şeye rağmen ilişkilerinde kendin olmayı başarabilmek vardır. gereken yerde taviz, gereken yerde rest göstermeyi başarabilmece. hadi oynayın kardeş kardeş.
güvenmemeyi değil de mesafeli olmayı öğrenmek daha doğru gibi geliyor bana. Sonuçta bir kişinin hayatımıza girip yaptığı yanlışlıklar, hatalar, diğerlerini bağlamaz. O kişi yanlışmış oymus buymus vs diye diğerlerini yargılayamazsın. Kendine de böyle bir ceza vermen aptallık olur. Bu, birinin hayatımıza girip ona güvenmemizi hiçe saymasından kaynaklanan bir güvensizlik oldu. Ama kişinin güvensizliği şahıs ile alakalı olmayıp ben hayatta kimseye güvenmem diyorsa ona diyecek bir laf olmaz çünkü yaşam ilkelerinden biri haline gelmiştir artık o.
