her insanın egosu vardır, ne kadar düşünceli ne kadar fedakar bir insan olsa da. ve bu egolar yeri gelir en bencil anda gösteriverirler kendilerini. ve biz insanlar güvenmeye öyle açızdır ki, bazen gözlerimizi insanlara karşı öyle bir kapatarak güveniriz ki, bu anlarına denk geldiğimizde tekmeyi yemiş sokağa atılmış gibi kalakalırız. ve acırız, yanarız, yaralanırız. dostlar... uğruna ölünesi dostlar... dostlar vardır evet! ama filmlerdeki kadar değildirler. filmlerin sistemi duygulara hitap eder, dünyanın sistemi ise egolara. bu yüzden gözü kapalı güvenmemek gerekir hiçkimseye! peki yapabilir miyiz? diyorum ya, insanoğlu doğduğundan ölene kadar yalnız. bu yalnızlığı atabilmek için ihtiyacı olan yegane şey ise "güven". bu yüzden güveniyoruz elimizde olmadan. ve güven, bizleri mutlu eden yegane his... peki ya güvene güvenmek mantıklı mı? yok arkadaş, dostlarım sevgilim ailem ben canım! onlara o kadar çok güveniyorum ki! lakin güvene hiç güvenmiyorum, gözüm hep onun üzerinde....
