insanın kendisine yaptığı en büyük saygısızlıktır. acı çekmeyi istemektir. kim olursa olsun hakettiğinden fazlasını verirseniz sonrasında olacaklardan tek sorumlu olursunuz.
kimsenin alnında, ona verilmesi gereken değer oranı yazmadığından ve müneccimle yatma oranı memleket genelinde düşük oldugundan, gayet normal karşılanması gereken durumdur.
değer; vermeden önce dozajı ayarlanacak birşey değildir. dozajı geçtikten sonrada arkasından aglanacak kadar önemli değildir.
sen gerekeni yapta, tek hatan fazla değer vermek olsun.
kişi kendi değerini önce kendi yaratır. bu değeri yaratana sonuna kadar değer verilir en güzel şekilde hemde, asıl sorun bunu yaratan ile yaratmayanı ayırt etmekte, fark etmekte. bu da bu değeri yaratmayana verilen değer ile elde edilen acı tecrübelerle elde edilir. o değeri önce kendi yaratmayan senin değerinle mi değer kazanacak? değer verilecek insan kendini belli eder, hele de belli bir tecrübeye sahipseniz bunu ilk anda bile anlamaya başlarsınız artık.
"karşınızdaki size değer veriyorsa eğer, siz de ona değer vermekten hiç korkmayın. ama onun için değeriniz yoksa, ya da onun değer listesindeki yeriniz listenin sonlarına doğruysa, korkun ona değer verirken."
kendine haksızlık etmekle sonuçlanır. değmeyecek insanlar için sorumluluklar almak, hak ettiğinden çok daha fazla ilgi göstermek, pek çok paylaşımda bulunmak, elinden geldiğince yardımcı olmak, aklına bile gelmeyecek ayrıntıları düşünüp ona hissettirmeden bunları yapmak... ve daha pek fazlası. o insan, ona verdiğiniz değerin altında çıkarsa siz bir şey kaybetmezsiniz aslında. o, sizi kaybeder. belki de ömrü boyunca bulamayacağı dostluğu farkında bile olmadan ellerinin arasından yitirmiştir. ilişkilerde pekçok şey karşılık beklemeden yapılır; ama fedakar olan, hep veren taraf sizseniz bu durum bir yere kadar devam edebilir, en sonunda değmediğine kanaat getirirsiniz ve o kendi aleminde takılırken siz, onun hayatından yavaşça çekilirsiniz.
kendine haksızlık etmek diyordum; emeğinizin, sevginizin boş yere gitmiş olması hayal kırıklığını doğurur, insanlara olan inancınızı azaltır. dönüp dönüp kendinizi sorgularsınız, o insanı/insanları sorgularsınız "neden böyle oldu?" diye. içiniz içinizi yer ama; durumu da değiştiremezsiniz.
Japonların çektikleri bir derttir. insanları kırmamak ve çirkin görüntüleri ile onları üzmemek adına hem bedenlerine hem de sözlerine fobi oluşturacak kadar dikkat ederlermiş.
her zaman yaptığım, nedense asla ders almadığım şeydir. kazık yemek için insanlara fırsat vermektir. sonra onların o göklere çıkardığınız götlerinin altından çıkınca feci yere düşerler. onlar girerler sizin götünüzün altına ama boş.
gereğinden fazla veya az olduğuna, hangi kritere göre karar veriliyor, anlamış değilim. o insan sana; "ne olur bana değer ver" diye yalvarmamıştır mesela.
yani her şey, senin içinde olup biterken, karşı tarafın bu durumda, nasıl bi dahli olabilir ki?
kimsenin alnında 'verilmesi gereken değer miktarı' yazmadığı için, insanın elinde olmayan bir şeydir, ayrıca herkese değer versen ne kaybedersin sanki, ölür müsün?
sen yaradılanı sev, yaradandan ötürü, sevgine layık olmayışı onun eksikliği olsun.
iyilik yap denize at, balık bilmezse, halık bilir...
"yaratılanı severiz yaratandan ötürü" diyerek insanların kusurlarını görmezden gelip, güzel yönlerini göz önüne almaktır. Fakat evriminin henüz başlangıcında olup, hayata yaşına rağmen ergen bakan bünyeler bu tip olgun bakış açılarından pek anlamazlar.
karşındaki kişiye ne kadar değer verirsen ver, o kendinde olan ve senin görmek istemediğin olumsuz özelliklerin farkındadır. senin ona gereğinden fazla değer verdiğinin ve bunu haketmediğinin de farkındadır.
özetle gereğinden fazla değer verdiğin insan, senin olgunluğunun ve ona oranla mükemmelliğinin altında eziliyordur.
geriye yaşanacak iki gelecek kalır;
- ya o insan senin verdiğin değere layık olmaya çalışıp kendini geliştirmeye, olumsuz özelliklerini hafifletip senin gördüğün güzel yönlerini ağırlaştırmaya çalışacak ve bu değere layık olacaktır...
veya
- senin güzelliklerle dolu bünyende eften püften kusurlar arayacak ve tutunabildiği küçük bir kusuru farklı şekil ve konularla oturup kalkıp önüne sürecektir. kendini seni aşağıladığını zannederek tatmin edecek, ulaştığına kendi bile inanamadığı için senin gibi ciğere ezik büzük bir kedi olarak mundar diyecektir. halk arasında bu nazik bir dille anlatmaya çalıştığım paragrafa "..tü kalktı" deniyor ki demek istediğimi daha iyi anlatıyor galiba.
altın; altın olduğunun, gümüş; gümüş olduğunun, bakır; bakır olduğunun, teneke; teneke olduğunun farkındadır. birine gerektiğinden ya da hak ettiğinden fazla değer vermenin sonucunda yine değer veren kişi kazanır. çünkü altın olan insanlar kendinden fazla başkalarına değer veren, fedakar, tok gözlü ve olgun kişilerdir. altın olduklarını anlamalarına değer verilmeyi hak etmeyen insanlar yardımcı olur. "altının değerini sarraf bilir" noktasına ulaştıklarındaysa zaten gerektiği kadar değer verebileceği, değeri hak eden birilerine daha yakın olurlar.
