intihar bir ağaç gibi sebepleri dallanıp budaklansa da bunun kökü amaçtır. temel bir amacı kalmayan -sevdiğiyle yaşamak, maddi amaçlar edinip bunları kaybetmek vs.- ve doğumundan itibaren bir amacı olması gerektiğine inandırılan insanlar intihar eder.
beynin karanlık bölümünde sürekli fısıldayan o sesi susturmak için, her gün sol yanında tonlarca ağırlığı taşımaktan kurtulmak için. sanki kurtulacakmış kurtulabilecekmiş gibi bir ipe bırakır kendini sallanırken tavanda ne yaptım ben diye düşünür belki ama artık çok geçtir yavaşça ölümü beklersiniz o sandalye artık ayagınızın altında değildir. kurtulmaya çalıştığınız o karanlık sesler sizi sis'ine gömmüştür sonsuza dek cılız sesiniz kısılmıştır bir daha çıkmamak üzere.
intihar değil kardeş o istifa istifa. ben bana verilen bu hayat işini layıkıyla yerine getiremedigimi düşündüğüm, ve işe hep geç kalktığım ve part time çalıştığımdan, hayat arkadaşlarımın gavatlıgından (özür dilerim patron ama böyle), bana verilemeyen ama vasıfsız çoğu elemanlara verilen kıytırık mamafih insani kariyer açısından önemli haklardan, benden önce yanına çağırdıgın annemin yokluğundan dolayı istifamı arz ederim." şeklindeki sondur. cehennem garantidir.
Zayıf oldukları için. Yaşamak güç ister. Bu gücü kaybetmiş olmak insanı ölüme sürükler. Kendini yaşamaya değer görmeyecem kadar sevmeyen insan bana hep garip gelmiştir. Hiç mi yaşamak için sebebi yok diye düşünüyor insan.
Gidecek bütün yolları tükendiği için. Ancak her şeye rağmen yaşamak, herkese rağmen yaşamaktır benim hayat felsefem. Gidecek yolum kalmadıysa yeni bir tane yaparım.
asıl sorulması gereken insan neden intihar etmez? Hayatın nirvanasina ulaşmış insanların ölüm bilmecesini çözmek istedikleri ve ölümü arzuladıkları söylenir işin aslı ise her şey bir günde olmuştur ve bir günde son bulacaktır bir günde doğduk ve bir günde ölücez.
Boşluğa düştükleri için. Hayatta her istediklerini yapmış insanlar için geçerli karı kız yat kat statü şöhret saygınlık daha akla gelebilecek bir sürü şey. Gençlikten beri hayal kurduğunu kendine hedef belirlediğini düşünün o insanın, ve,zaman geliyor herşeyi elde ediyor, anlamsız gelmeye başlıyor herşey hayallerini tattığı için. Boşluğa düşüyor ve intahar. Benim düşüncem böyle açıkçası. O yüzden insanın her zaman hedefleri olmalı emekliyken bile.
Tutanacak tek bir dalı kalmamış insan eder sanırım. Ya da kız arkadaşım buraya gelecek deyip de gelmeyince atlayanlar olabilir. Veyahut bizim ülkede " atla atla" diye goy goy yapanlara bakıp " ulan memleketin haline bak amıha goyım " deyip de intihar edebilir.
işin ruhsal boyutuna bakacak olursak, insan hayatta en azından bir kişi tarafından anlaşılmak ister.
Eğer anlaşılmazsa ve anlayacak birinin çıkacağına inancını yitirirse...
kalabalığı fazla biriyse bu kalabalığın içinde kendi kalbine ve beynine uygun birini bulamazsa... Bir de içine atan ve dert anlatmanın da çare olmayacağını biliyorsa...
yine de yaşamalı.
Tanrının cenneti cehennemi de insanlarınkinden daha yüce. insanlar için değmez.
Normal sartlarda Yaşayabileceği belki de en güzel yıllarını nasıl fazlasıyla boş ve kötü gecirdigini düsünüp hayatı sorguladıgı icin.
Hayatın adaletsizliğini ve o ana kadarki yasadıklarının ne oldugunu Düsünür, sanssızlıklarını Düsünür, hayatındaki insanları Düsünür, önemsizliklerini Düsünür..
Zaten az bi düsünse bu sonuca varacaktır. Tek gereken saglıksız bir kafa.
