bence hep sevilirlerdi. konuşmak insanların birbirinden nefret etmesine ya da birbirini sevmesine sebep olabilirken tam tersi yalnızca sevmeye sebep olurdu ama olduğumuz şeye insan denemezdi o zaman da. insanın sahip olduğu özellikler malum ortada. yani bizim sevgiyi de nefreti de tatmamız gerek. her birimiz kusurlu yaratıklarız. biz o ütopik olan salt sevgiyi yaşayabilecek varlıklar değiliz.
sanırım bu sefer de birbirlerinin davranışlarından ötürü birbirlerini sevmezlerdi değil mi. yani ya düşünemeyen bir hayvan olmamız gerek, ya da bir bitki. bir ağaç kadar suskun, bir köpek kadar fedakar olmadıkça birbirbirimize mutlak şekilde tahammül etmemiz imkansız. düşünebilme yetisini alınca hisler de gidiyor tabii değil mi. belki de bir köpek veya şuradaki ağaç da bizi seviyordur ama biz bunu göremiyoruzdur ha ne dersin?
aslında düşünüyorum da, yine hayvanlar ve bitkiler gibi birbirleriyle hayatta kalmak adına mücadeleye devam edeceklerdi. bizim dışımızdaki varlıklar da aslına bakarsak belli bir hayatta kalma mücadelesi içerisinde ve kalbimizi bir kenara koyarak düşünmediğimizde bunu unutabiliyoruz. evrendeki bu kaotik ve sürekli düzensizliğe akan ortam biz konuşan veya konuşamayan bir insan da olsak, hayvan da olsak, çiçek de olsak varlığımızı sürdürebilmek adına bir noktada savaşmamızı gerektirecek. yani bazen insanlardan sıkıldığımızda o olmak için özendiğimiz ağaçlar ve hayvanlar da aslında aradığımız salt sevginin ve huzurun bir sembolü olamıyor. bu evrende herkes ve her şey huzursuz ve bozulmakta. o yüzden "insanlar konuşamasaydı birbirlerini hep severlerdi" dersek hata olur sanırım çünkü gerçekler her zaman hayal ettiklerimiz gibi değil maalesef.
yani insanlar konuşamasalardı yine bir şey değişmeyecekti.
