Dinler, ideolojiler, etik değerler, ahlâki kurallar tek tip insan yaratmaya çalışır. Toplumu oluşturan insanlar birbirlerine benzemeye çalışırlar. Ortak zevkler edinirler, ortak idealler peşinde koşarlar, çoğu insan bunun ruhuna, mizacına uygun olup olmadığını sorgulamaz. Bilincinin ve ruhunun mutluluğunu ikinci plana atar. ilk hedef, topluma benzemektir. Çünkü, aykırı davranırsak dışlanırız ve çoğumuz da bunu yapmaya cesaret edemeyiz.
Neden cesaret edemiyoruz ki? Bir insan milyonlarca kur'an'a, incil'e, zebur'a, tevrat'a hatta komünist manifesto'ya bedeldir.
Bazen şöyle düşünürüm, ya Afrika'da susuzluk ve sefalet içinde yaşayan çocuklar Dünya'nın kaderini değiştirme potansiyeline sahipse? Ya muhteşem bir müzik türü yaratma, harika bir senaryo yazma, muhteşem şiirler, öyküler, romanlar yazma potansiyeline sahipse? Ya bunu ortaya çıkarma fırsatını yakalayamadan ölüp gidiyorlarsa?
Bir kıtada insanlar barınma, karnını doyurma, giyinme, su içme ihtiyacını dahi gideremezken, diğer kıtada oranın zenginliklerini sömüren ülkeler, vatandaşını lüks, refah ve mutluluk içinde yaşatıyor (bu şekilde yaşamalarında bir sorun yok elbette).
Dünya kesinlikle adil bir yer değil. Coğrafyalar arasındaki uçurum insanların içindeki potansiyelin farkına varmadan ölmesine neden ölüyor.
Gözleri görmeyen, elleri ve bacakları tutmayan bir insanın beyninde yüzlerce aydınlık fikir olabilir ama insanlar bunu görmek, fark etmek ya da bunu ortaya çıkarmak yerine ona acımayı seçerler.
insan içindeki mariana çukurunun farkında olmadan yüzeyde gezerse kendisine benzemeyen insanların kıyafetine, parasına, cinsel yönelimine, ahlâk anlayışına, dinine, mezhebine, dinsizliğine, dış görünüşüne, ilişkilerine takılır.
insan, bunu yapmak yerine o çukura sağlam bir dalış yapıp içindeki evrenin sırlarını öğrenmelidir.
insanlar eşit değildir ancak eşit olmak insanların elindedir. Tabi çevrenize bile baksanız kimsenin eşitlikten yana olmadığını kolayca farkedebilirsiniz. insanoğlu pek iyi bir ırk değil; Genellikle başka insanlardan üstün olmanın peşinde.
