Bence yaşanan tecrübeler ve çevre gerçekten önemli. Belli bir yerden sonra insan iyiliği boşa yaptığını düşünüp pişman olabiliyor. Ama iyilik yapan iyilik bulur lafına inananlardanım.
asırlardır, insanlar diğerlerine işkence etmiş, kazığa oturtmuş, toplu katliamlarla çoluk çocuk dinlemeden öldürmüş. peki tüm bunları ne uğruna yapmışlar, bu kötülüklerin kaynağında ne varmış? onu dillendirirseniz başlığın sorusuna cevap vermiş olursunuz... richard dawkins aynı adlı belgeselinde bu kötülüklerin kaynağı dindir diyor.
tabii buna karşılık din olmasaydı, insanlar birbirini keserdi, ahlak ve öbür dünya korkusu olmazdı diyenler de var. ama bu savlarını nasıl destekleyecekler bilemiyorum, çünkü asırlardır din kavramı var ve asırlardır katliamlar son sürat devam ediyor, yani görünen o ki, din insanlık medeniyetini daha iyiye götürmekte pek de başarılı olamamış hatta yangını körüklemiş gibi görünüyor.
Jean Jacques Rousseau, Emile adlı kitabında insanın aslında özünün iyi olduğunu, ancak toplumun onu kötüleştirdiğini söyler. Rousseau, Emile adlı hayali bir kız çocuğunu, gözlerden uzak bir yerde kendi isteği doğrultusunda büyütür. Ve çocuk toplumla kesişmediği müddetçe "iyi" bir insan olmuştur. Ne zaman ki toplumla kesişir, o zaman kötü olmayı öğrenir.
Ancak bir dinbilimci ve reformcu olan John Calvin ise, insan doğası için "Çocukluk, şeytanlıktır." der. Ona göre insanın özü kötüdür, çocukluk kötüdür çünkü insan iç güdülerine yenik düşer ve sınır tanımaz. Dolayısıyla insanı iyi yapan toplumdur. insan toplumla birlikte şekil alır ve kendine çeki düzen verir. insan toplumsallaşmalı ve gerekirse şiddet kullanılarak çocukluktan çıkarılmalıdır.
Aydınlanmacılar ise, insana yanlış eğitim verildiği için insanlar yanlıştır derler. Toplum kötü değerlere sahip olduğunda, insanlar da kötü olur anlayışı vardır. Onlara göre insanın doğası iyidir.
iyilikle kaybetmiş olmalarıdır. Zamanla bu oyunu bozup kötülükle iyi olur bu da onları göreceli olarak kötü yapar. Kimse kötü biri olduğunu kolay kolay kabullenmez ben kabullendim dürüst olmak gerekirse ben kötüyüm.
Vicdanı nı kayıp etmektir. Hayvandan türediğini, insanın her yaptığı şeyin yanına kalacağını, hesap gününün olmadığını söyleyen; ahlakı öznel insanlar nasıl mutlu olsunlar ki?
Böyle adamların vicdanı yokki farkındalıklarıda olsun. Paylaşmayı, feyiz ve şevki hissetsin.
Bu kafadan bir adamın babasını, annesini bir serseri öldiürse ve failide bulunmasa hali ne olur?
Yada bütün emeğini zalim bir adam elinden alsa, memuriyetinden, işinden olsa sonu ne olur?
Tabiki yıkılır, sonra kendini dizginleyen nesnel bir ahlaka sahip olmadığı için kötü niyetli olur ve bunu isteyerekte yapar. Çünki artık kayıp edecek ne mahşeri nede dünyası kalmıştır.
sürekli kötü düşünmek için beyine hormon pompalar bu namussuz. bizim iradesiz barzolarda bu velede uyarak hayatlarını kötü yollara sokar. neticede erkeği kötü yapan da budur. saygılar...
iyilikten korkmaktır efendim. zira iyi olmak biraz saflık, enayilik olarak nitelenmektedir toplumda. ve herşeyin karşılığı olduğu düşüncesi insanı kötü hale getirmektedir. yani biri size taş attıysa taş atmanız gereklidir, birine gül attıysanız size gül atmalıdır beklentisi. gül attığınızda karşılık olarak gül gelmeyebilir, gocunmamalısınız iyiliğinizi yapıp geçmelisiniz. size taş atıldığında da boşvermelisiniz siz de misilleme yapmak zorunda değilsiniz. zira herkes kendi fiilinden sorumlu.
yani kısacası bence iyi bir insan bile bir yerden sonra iyilikten tiksinecek noktaya gelmektedir etrafındaki pislikler yüzünden. tabi bir de ruhları kötü olanlar vardır, ellerinde olmadan yüreklerini fesatlıktan, pislikten kurtaramamaktadırlar.
