insanın 'ben niye bu haldeyim? nerde yanlış yaptım ki?' sorularını kendine sorduğunda içinde cevapları bulabileceği kutudur. enkaz halindeki beynin derinliklerinde unuttuğunuzu sandığınız hatıraların, anlık mutlulukların, hüzünlerin, ruhunuza dokunan sözlerin, kalbinizi acıtan * görüntülerin saklı durduğu yerdir. anahtarları farklı farklıdır. şarkı olur bazen, sözlerine, müziğine tutunup kaldığınız, fotoğraf olur kimi zaman, gözlerinizi ayıramadığınız, insan olur, ruhunda, bedeninde, gözlerinde kendi yansımanızı gördüğünüz, fırtınalı bir hava olur, kaçamadığınız, durup rüzgarın sesini dinlediğiniz, günlük olur, sayfalarının arasında kendinizi kaybedip bulduğunuz, geçmiş, şimdi, gelecek zamanları karıştırdığınız, küçük bir çocuğun farkına varmadan varlık felsefesini sorgulayan cümlesi olur bazen 'şimdi ben seni görüyorum, ama belki de yoksun'... ve açılır kara kutu, kaçmayı başardığınız yanılgısına düştüğünüz anıları, sesleri, görüntüleri kusar yüzünüze, durup bakarsınız sessizce, yapabileceğiniz hiç bir şey kalmamıştır artık, öylece durup bakarsınız...sessizce.
