insanın bir gün inandığı tüm değerlerin aslında bir hayal bir kurgu olduğunu anladığı andır. ya sorgulanamayan din, başörtüsü, ibadet, kutsal kitaplar hepsi birer hayalse yaptığımız bütün bu davranışlar birer alışkanlık, kanıksama ise belkide bambaşka bir şeyse hayat, işte bunun anlaşıldığı andır. çok büyük bir boşluğa düşebilir insan yada pisikolojik bir travma yaşayabilir. tam terside geçerlidir, inanmayan bir kişinin dinlerin var olduğuna kanaat ettiği andır.
yaş 22 olmuş, sen ne halt ediyorsun ? alttan kalan derslerini vermek için okula gidiyorsun.
arkadaşların nerede ? bazıları asker, bazıları iş güç sahibi, geri kalanlar evlenmiş, herkes dağılmış.
diyorsun ki vapurda otururken, 'yahu birşeyler yapmam lazım artık, araba, ev, ciddi bir ilişki, fakat sonra düşünüyorsun,'ulan neden bunca zahmet? öbür tarafın bile garantisi yok, didin çabala öl git'.
yarına çıkacağın belli değil, kafanın içinde kimseye soramayacağın günah sorular, bir anlık boşluk ve sonra sinir halinde akıldan geçer inançların boş olduğu düşüncesi, fakat hayatı delirmeden tamamlamak için birşeylere inanmak gerekir, mecburen.
