insanoğlu hayatta o kadar çok darbe yer ki; an gelir, "bundan sonra beni hiçbir şey yaralayamaz, şaşırtamaz." der. ama bilmez hayatın en zor mesleğinin affetmek değil anlamak olduğunu!
bazen en yakın dostunuz, bazen de akrabalarınız size öyle büyük yanlışlar yapar ki; "hay, ağzıma sıçayım! nereden söyledim o sözü?" dersiniz.
affetmek büyüklükse eğer, unutmak adı konulamamış bir değerdir.
sevdiklerimiz bizim yumuşak karnımızdır, buradan yara alma ihtimalimiz fazladır.
sevmediklerimizin yaptıklarına ise şaşırsak ta çok incinmeyiz, çünkü beklentimiz azdır.
(bkz: #983192) ama yine de severiz ve sevmeliyiz..
(bkz: #1047083) buna rağmen de severiz ve sevmeliyiz..
(bkz: #1057370) **
kesinlikle doğrudur.. en büyük yaraları sevdiklerimiz açar bizlere.. çünkü onlara karşı her daim gardımız düşüktür, ondandır "yabancı yapsa bu kadar acıtmazdı canımı" figanlarımız.. hele ki sevdiğiniz bir kişi canınızı unutulmayacak kadar acıttıysa, diğer dostluklarınıza da yansıyacaktır bu yaralar.. kötü, yaşanılmaması gereken bir olaydır, ama her kötü şey de insanın başına gelir
insanı sevdiklerinin yaralaması sık rastlanan bir olaydır. sevdiğimize olan güvenimizden olsa gerek onlardan yanlış yapmalarını beklemeyiz. ama çok acıdır ki, beşer şaşıp yanlış yapınca adeta dünya başımıza yıkılır. bu durumda ne yapılmalı? her şeye rağmen mantıklı olunmalıdır.
