şöyle dönüp bakarım bazen dünyaya. sırtımı bir duvara yaslayıp da bir dal sigara yakıp ağzıma yerleştiririm. annem gelir aklıma. babam. küçük kız kardeşim. ve aşık olduğum o peri gelir aklıma. masallardan sıkılıp da gerçek dünyaya kaçan o peri. ve 17 yaşındayken sarhoş bir orospu çocuğu kamyoncunun ezerek öldürdüğü o peri gelir aklıma.
insan olmaya çalışan yanlarımın insan olmaya çalışırken ne kadar çok insani hırs ve duyguların esaretine girip de insanlıktan çıktığını görürüm.
küfrederim. bağırırım. ağlarım. sol yumruğumu aynalarda gördüğüm yüze vururum. güzellik ve erdem adına anlatılan her şey masal olmazdı.
sırf bu yüzden bir gece yarısı annemi aradım. babam daha yeni ameliyat olmuştu. mideden. o da ben gibi ciddiye almıştı varoluşu.
"anne" dedim. sesim alkol kokuyordu. son gecemizdi alkolle. vedalaşıp terkedecektim son bağımlılığımı da. ki öyle de yaptım.
ağzımı ahizeden geride tutuyordum. annem içtiğimi anlamasın diye. "efendim" dedi o melek de. öksürdüm. boğazımı temizledim. ve ekledim. "anlat lütfen."
anlamadı annem ne dediğimi. zamansız ve nedensiz hareketlerim hep sıkmıştır kendisini. fakat bu kez sıkılmadı. gecenin o saatinde ruhumun nerelerde volta attığını hissetmiş olacak ki başladı;
"bir varmış, bir yokmuş..."
sol elimden kaydı ahize. bedenim, telefon kulübesine çöktü hafifçe. dibe vuran bir denizaltıydı ruhum. oksijen yetersizliğinden ölmek üzereyken kaldırıldım hastaneye. bacaklarıma bulaşan kan, meğerse bileklerimden akıyormuş. midemde ise onlarca amfetamin. sağ bacağım baştan başa kesik.
çile çeken keşişler gibiyim. ama inanabileceğim, tapabileceğim bir tanrı(m) yok. herkes ve her şey midemi bulandırıyor.
"anne" diyorum tekrar. gözlerimi açtığımda kendisini görüyorum yatağımın ayak ucunda. "efendim" diyor sessizce. sağ eli saçlarımda. saçlarım ise yüzüme bulaşmış.
ağzımda acı bir tat. verdikleri ilaçlardan olsa gerek. "anne" diyorum tekrar. "insan olmak ne zormuş?"
susuyoruz. insani duygularım insan olmama engel olduğu için de ruhum o hastane odasında kalıyor hep. ben o odada kalıyorum. bakmayın şimdi aranızda olduğuma. ben hep o dadayım. insan olmayı başaramayan bir canlı olarak. bakmayın hayatta kaldığıma. aslında yaşamıyorum.
