ben bunları yazarken birileri öldürüyor birilerini nedeni olmazca, dudaklarını germiş dişlerini sergilemiş sallıyor bıçağını belki. bir yerlerde henüz gece, ve birileri tecavüze uğruyor oralarda. dağlarda teröristler masum askerleri bekliyor ellerinde silahlarıyla boş beyinlerle. hiçbir iş yapana "kolay gelsin" denilmiyor, hiçbir memura "teşekkür ederim kolay gelsin" denmiyor ben bunları yazarken. birileri doktora gidiyor şikayetini anlatıyor kırık bir ifadeyle. hiçbiri her gün bu tür surat gören, gülen yüz görmeyen doktoruna "nasılsınız" diye sormuyor laf arasında. şu an herkes bir ayrı noktada birinin yardıma ihtiyacı olduğunu görüyor bir konuda. yardım edecek imkanları da var her ne kadar karşısındaki tanımadığı biri olsa da, ama yardım etmiyor, etmeye bile kalkışmadan öylece bakıyor şu anda. işte böyle bir dünyada insancıl olmak, insanlardan çok hayvanları sevmek, asıl insanlardan korkmaktır.
