insan evladı, bazen kendini sorgulamadan yaşayıp gider. Düşünmeden, sorgulamadan, empati kurmadan geçer günler. Ama bir yerde bir şey olur, bir olay, bir söz ya da bir yüz... işte tam o anda, insan olmaya bir adım daha yaklaşır. Çünkü insanlık dediğin şey, "ne yapıyorum ben?" sorusuyla başlar.
Çeyrek kala olanlar ise o soruyu sormaktan korkanlar. Belki o soruyu sormanın yükünden, belki de cevabını bildiklerinden ama kabullenemediklerinden... Hala kendilerine 'insan' diyebilmek için umut taşıyanlar.
Bazen uyanır mıyız o çeyrekten? Belki. Ama uyanmasak da o yolda olmaktır mesele. Yol insanı insan eder, varış noktası değil.
Bazılarınız safi kötülüksünüz, iliklerinize kadar kötülüksünüz hem de, tüm ezilmişliğinizin hıncıyla elinize en ufak bir fırsat geçtiğinde en zayıf gördüğünüzü hunharca zorbalıyorsunuz! Ciğerinizde merhametin kırıntısı yok!
