bu dünyanın ve insan olmanın şartları dahilinde bir çok şey sıralanabilir fakat ben küçüklüğümden beridir uçabilmek isterim, ancak uçabileceğim zaman özgür olabileceğimi düşünürüm ve bu da özgürlüğün bir yolunun olmadığını, evrende var olmak ve var olanlar vesilesiyle sosyal, kültürel ve kişisel özgürlüğün var olamayacağını düşünmeme sebeptir.
belki hesap vermemek, sorumluluk almamak, mecburiyetsizlik özgürlük diye düşünenler vardır ama uçamıyorlarsa bence özgür değiller.
öldüğü zaman. 18 yaşından küçükken reşit olmadığından ve ailenin himayesinde olduğundan hep hayal ediyorsun 18 yaşıma bir geleyim özgür olacağım diye. lise bitiyor üniversite başlıyor. gene özgür değilsin. üniversite bitiyor tamam bu sefer öttüreceğim ulan diyorsun. bu sefer askere gidiyorsun. kaç ay yapıyorsan işte gene emir altındasın. askerden sonra tozunu attıracağım diyorsun. geliyorsun bu sefer geçim derdi başlıyor. ailenin durumu iyi değilse iş bulup çalışman lazım. hooop girdin mi gene birilerinin emri altına.
hayatının en verimli yılları hep birilerine hizmet etmek ile geçiyor. emekli falan oluyorsun bu sefer hastalıklar yaşlılık seni esir alıyor. yani bu bedenden kurtulmadığın sürece özgür falan değilsin tam anlamı ile. lan şimdi böyle yazıyorum diye iç karartmaya çalışıyor veya hadi o zaman topluca intihar edelim falan demeyin vebale koymayın beni akşam akşam.
Biz insanlar içinde bulunduğumuz kapitalist sistemin kölesi olmuşuz, eğer bu yaşantınıza devam ediyorsanız mecbur para kazanmak harcamak zorundasınız, bitmeyen bir döngü işte.
Yaşayabiliyorsan at kendini ıssız bir adaya parayla kıçını silersin, al sana özgürlük.
