Kazandığını düşün an.
Sen kazandığını düşünürsün; iyi bi yere kapak atmışsındır (okul, iş...), bi yerden para gelmiştir, mevkii atlamışsındır, sınavı kazanmışsındır-geçmişsindir, hayallerindeki eve taşınmış istediğin arabayı almışsındır...
Heh işte o anda belki biraz tadını yaşamak adına bi kenara çekilip seyre dalarsın ya, belki kutlama adına sevdiklerinle bi iki yudum bişey içersin.
O anda kaybettin sen.
Kendine tekrar geldiğin vakit ipin ucunun çoktan kaçmış olduğunu görürsün.
Sen tüm bunlar için çabalarken de kazanmanın sarhoşluğunu yaşarken de hayat devam etti.
Ve sen çok şey kaçırıp kaybettin.
insan en değersiz şeyini de kaybedince ancak her şeyi kaybettiğini anlar.
Hatırlarsınız. ordusunu, en iyi askerini, sevgili kızını, biricik oğlu veliaht prensi ardından ülkesini, her şeyini kaybetmiş mısır kralının bunlar yaşanırken kılı dahi kıpırdamamıştı ta ki en değersiz kişinin, hizmetçisinin, zincirlere vurulmuş olduğunu görünceye kadar...
insanın kaybedeceği bir şey yoktur, aslında. Sahiplenme, aidiyet
ve diğer çoğu şey yalnızca bir tür ilizyondan ibaret. Elimiz, ayağımız dahi bize ait değil sonuçta.. çok gerçekçi, biliyorum. Fakat bu kaybedişi doğduğu an ya da öldüğü an olarak düşüne biliriz, çünkü doğduğunda bütün bu ilizyonun içinde hapis, öldüğünde tüm bu ilizyondan mahrum fakat yaptıklarının hesabını vermek zorunda.
Aslında her zaman bişeyler kaybeder insan önemli olan kaybettiklerinin farkına ne zaman vardığıdır bazen kafasını yastığa koyduğunda bazense en mutlu anında...
