Anlatsınlar bize o hikâyeyi
Onun başına geleni söylesinler
Ondan başka kimse konuşmasın artık
Gülüyor
Sokak karanlık
Gece yavaş yavaş bastırıyor
Us bırakıyor kendini
Başka hareketlere
Dipte diz çökerek taş yığını üstünde
Elleri bağlı
Bütün bağışlıyanlar
Acılı kalpleriyle
Hâlâ orada arkadalar
Gözleri yıldızlı
Bütün adlar birbirine karışmış
Kahkahalarla gülmeler
Kaybolmuş sayılar
Sonunda kaba rüzgâr onların hepsini dağıttı
Yapyalnız gidiyordu yankısız karanlıkta
Bakıyordu göklere duvara yere ve suya
Hikâye vicdan acısı
Hepsi unutulmuştu
Aynı adam değildi artık
Köşeyi döndüğü zaman
Bu aralar kafamı en çok kurcalayan sorudur. Tamam evet belli olaylar, insanlar, yaşanılanlar falan derken elbette aynı kalabilmek çok zor fakat kendisinde bunu nasıl fark edemeden başka bir kılığa bürünüyor insan? Yani en azından ben bazı şeyleri fark edemeden bir anda o gerçekle yüzleşip şok oluyorum. Bugün daha önce hiç yapmadığım şeyleri yaparken buldum kendimi. Bir anda başka birini gördüm sanki kendimde. Yabancılaşmış gibiydim kendime. Kendimi kontrol edemeyen, olmak istemediğim gibi bir insan olmaktan korkuyorum galiba.
