Kategorik olarak kendine değer vermeyen, ama bunun bile bilincinde olmayan insanlar kendisini üzen insanları severler, çünkü bilinçaltı bu ezilmeyi hak ettiği mesajını vermektedir. Şöyle düşünmeli:" Sevme seni sevmeyeni Mısır'a sultan etse de.
çünkü mazoşist tarafını sevmektedir hayatın.
çünkü kendini sevmemektedir.
çünkü derdi başkaları ile değil, kendiyledir.
çünkü kaybetmeyi kabul etmeyerek, kendini kaybetmeye mahkum eder.
çünkü havlu atması gereken zamanı bilmez.
çünkü her sevdayı kavgaya çevirir ve her kavganın kazananı olmak ister.
çünkü sevdiğini değil sevmeyi sever.
çünkü sevdiğine değil, sevgisinedir sevdası.
çünkü sevmeyi bilmez.
her insanda ufaktanda olsa bir mazoşistlik olduğu için olabilir. Bu sadistliği yapıp, seveni üzen insanın içinde de bir mazoşistlik vardır ve o'da kendini üzen sadisti sever. Farklı bir döngü sanırsam, böyle uzar gider...
bunu temelinde bir anlamda insanın elde edemeyeceği bir şeyin gözüne daha çekici görünmesi durumu vardır. örneğin size aşık olan bir kişiyi sevmek yerine size aşık olma ihtimali olan birini kendinize aşık ettirmeye çalışmak her zaman daha cazip gelir. çünkü ortada hırs ve mücade vardır. ve bir de insan çoğu zaman kendinde olmayanı ister. bu çerçevede insanın kendisini üzeni sevmesindeki neden ise içinde bulunulan duygu tezatlığındaki baskın hali belirleyememe ve bu belirsizliğin yol açtığı bilinçaltının gizli yönlendirmesi vardır. bu; gizeme yönelmek ve bir şeyleri üstelemek ve değiştirmeye çalışmak güdüsüdür. tabii bu süreçten de keyif alacağınızı sezinlersiniz.. garip bir şekilde hayvansal bir haz vardır bu sevgide...
s s kuralı bir seks döngüsüdür...aldığınız haz sizde vazgeçilmez bir bağımlılık yaratır...sürekli orgazm olmak istersiniz bu da sizi yine bu döngünün içine iter...
üzüntü çektiği halde sevmeye devam eden kişilerin sorusudur.
niçin üzmeyen insanlar değil de üzenler tercih edilir bu dünyada ki? gözlerimizi yaşla doldurabilmek midir en büyük özellikleri? insan ağlamayı mı sever yoksa gülmüş gibi görünse de...
mutlu olmayı sever gibi dursa da insan, birisi için ne derece acı çekerse o kadar çok seviyor sanırım. mutsuz olmaktan garip bir haz mı duyar ne? hasta mıdır yoksa bütün hastalara gülümseyerek bakan bir hasta bakıcı mı? hiç mi yoktur çaresizlerin çaresi? hiç mi bir umut beslenemez küçücük bir kafeste? bu kadar mı imkansızdır her şey, bu kadar mı uzak?
anlamsızdır evet ama insan kendisini üzeni ve üzmeye de devam edecek olanı sever hep. vazgeçmez ondan...
