Her insanı anlamaya çalışmak, anladığını yansıtmak o kadar zor ki bazen insanoğlu keşke sosyal bir varlık olmasaydı diyorum.
Aynı insana karşı 99 doğru davranış gösterip 1 yalnış davranış yapınca sanki dünyanın en kötü insanı olduğunuzu size yansıtması kadar iğrenç bir sey olamaz.
Çoğu kez yoruluyorum. Daha işin başındayım bunun da farkındayım ama bir seçeneğim olsaydı sayılı insanlarla bir kavanozda yaşamayı tercih ederdim herhalde.
bu aralar çevremdeki insanlar bana istediğim gibi ders sormuyor beni seviyor ilgileniyor noldu acaba amansız bir hastalığa yakalandım da az bir ömrümmü kaldı ? ssjdnsnssjs.
tanıdığım tüm insanlar hep diğerlerinin ne kadar kötü olduğundan bahsediyor. bu tarz başlıklarda ve hayatta herkes ne kadar naif, ne kadar hassas, ne kadar ihanete uğramış. anlamadığım şey şu herkes bu kadar iyiyse bahsettiğiniz kötülükleri yapanlar kimler?
belki de çıkarılacak bir ders yoktur. herkes herkese işine geldiği gibidir. olabilir.
"insan ilişkileri yürümüyordu zaten. ilk iki hafta bir şeye benziyor, taraflar daha sonra heyecanları yitiriyorlardı.
Maskeler düşüyor, gerçek yüzler belirmeye başlıyordu.
Çatlaklar, geri zekalılar, sapıklar, kinciler, sadistler, katiller...
Modern toplum kendi türlerini yaratmıştı ve hepsi birbirlerinden besleniyorlardı.
Ölümüne bir düello lağım çukurunda.
insan ilişkilerinde umulabilecek en uzun sürenin iki buçuk yıl olduğuna karar vermiştim."
(bkz: Charles bukowski)
insan ilişkilerinde hep anlaşılmak istiyor ama kendisini anlayan kişiye de hep daha hoyrat oluyor.
Genelde sorun çıkaran insanların taleplerini karşılamaya insanlar daha meyilli.
Ben hep bunu gözlemliyorum.
mekanikleşmiş, fiziksel yakınlıktan kaçınılan, pragmatik, hedonik düşüncelerle şekillendirileni bolca olan ve ölçüsüz şamata, geyik anlayışıyla sıkmaya başlayan ilişkilerdir. insana sessizliği ve yalnzılığı sevdirir.
