babasını tanımayan nasıl piçse varlığının farkını kavramayan da hiç bile değildir.hiç olmak en azından aciz olmamaktır insan ise her an muhtaç her an zavallıdır.hayatı pamuk ipliğine bağlı denecek kadar naif dengeler üzerindedir. o kadar acizdir ki insan bedeninde aynı anda gerçekleşen binlerce olaydan habersiz yaşarken bir teklemede aniden tüm hayatı sönebilir. işte bunları hiç düşünmeyenin hali çok fenadır. öyle ki hiç olmayı umacak hale geleceklerine dair rivayetler pek bi keskindir.
güzel bi can yücel şiiri var konuyla ilgili. sözleri:
Belkim bir kertenkeleydim
piç edilmiş bir yağmurun serini
bir güzelin çirkiniydim
çirkinlerin en güzeli
yeşil koşsa güneşlerin gölgesi
ben en hızlı yeşiliydim
kurbağa yarışlarında annemin
çatal matal kaç çataldım kimbilir
bin dereden bir kendimi getirdim
haydan gelip huya giden bir huysuz
heyheyler içinde bir heydim
belkim yedi belkim sekiz belaydım
düdük çalar hırsızlanmış polisler
ben korkudan üstlerime işerdim
üç yıldızlı bir albaydı gökyüzü
karşısında önüm açık gezerdim
ağzı bozuk meymenetsiz bir ozan
rus cenginde cağanozdum bir zaman
iki gözüm iki koltuk-eviydi
mavilerim bir miyobun koynunda
kendi düşen köyler kentler ağlamaz
sur dısında ben oturur ağlardım
ekmek diye bağrışırdı bebeler
elma derler ben ortaya çıkardım
ağıtlarla kutlanırdı isa - doğdu Gecesi
fil dişinden bir kuleydim yıktım kendimi
bilmem hangi keloğlanın fesiydim
bir püskülsüz sümbülteber tohumu
fesleğenler yaprak dökmüş şerrimden
bir naraydım kimse bilmez nereden
ya yakından ya uçmaktan gelirdim
belkim ince belkim kalın bir sestim
belkilerin kol gezdiği saatta
belkim belki bile değildim
