insan yaşadıkça tecrübe edinir, tecrübe ettikçe güçlenir, güçlendikçe yalnızlaşır.
eskiden ailesi, tüm mahalle ve okul arkadaşlarıyla dolu kalbi küçülür. artık yalnızca ailesine, bir ya da iki vazgeçilmez dostuna bir de sevdiğine yer vardır. kalp daha küçük gibidir ama bağlılığı daha büyük. boş eğlenceler istemez artık insan o yürektekiler olsun yanımda yeter der, güvenmez insanlara görmüş öğrenmiştir insanların masum olmadığını ve güçlenir insan bir mesafe koyar hayata ve tüm insanlara, uzak durur bir adım daha. öyle içten kahkahalar atmaz herkese, herdakika yanında birisi olmasına gerek yoktur o yürektekiler olsun bazen, yeter der. onlar doğru olan.
insan güçlenmiştir ve güçlendikçe yalnızlaşmıştır çünkü artık hem kendi acıların sırtlayabilecekir hem de sahteliklerden kaçmak istemektedir. 'ben, benimle olayım, benim hayatımı sorgulayayım' der. 'başkasına ne gerek var!'
küçücüktüm. kocaman bir kalbi nasıl sığdırdığımı anlayamazdım bu bedene. güleryüzüm eksik olmazdı, tek sahip olduğum çevremdeki insanların değerleri nefesleriydi.
büyüdüm. büyümenin tadıyla büyüme aşkı alevlendi yüreğimde. alevlendikçe küçüldü yüreğim. düşüncelerim sadece başarıyla ulaşılan kolaylıklar oldu. anlam dolu tebessümler değilmiş güzel olan, herkesin duyduğu ve imrendiği kahkahalarmış, onu anladım.
büyüyordum hala. adım da benimle büyüyordu. sevgiler küçülüyordu yerini tutkular alıyordu artık. sevgili gitmişti sevgililer gelmişti her gün bir tanesini eskitiyordum. belki de onları eskitmiyordum ben, sadece kendi ruhumu çöplüklerde kirletiyordum.
kocaman oldum. devasa evimin birinden birine ulaşılmayan duvarları arasında dünyayı yaşıyordum. adımı duyurmaktı hayattaki tek amacım, adım yaptıklarım duyulup ben örnek alındıkça kalıcılaşacaktı. unuttum o eskilerde kalmış hayali hatırlayabildiğim tebessümlerimi. kimsecikler kalmamıştı bana ben olduğum için gülümseyecek. zaman ayırmadığım eski dostlar kırık kalplerle ayrılmışlardı yüreğimdeki köşelerinden gizlice. bense yeni görüyordum. ama param vardı, ve param için yanımda olan kahkaha dolu adamlarım. hahhaa yenilmezdim ben. kimse yıkamazdı beni! güçlüydüm, her şeyim vardı.
ama yalnızlık yıktı işte devirdi beni delice. kimsenin yapamadığını "kimsecikler" yaptı! dert anlatacak, tebessüm edecek, okşayacak sevgiler görememezliğin ne acılar armağan ettiğini gördüm. paradan başka dayanacağım bir duvar, bir kale kalmamıştı artık bende.
ve bu yazıyı utanmadan yazdım. çünkü yüreğim yok artık, ben bir hiç oldum.
böyle bir şey işte: güçlendikçe çiğnediklerim arasından, unuttuklarım arasından teker teker silinmekle, utanmaz bir yalnızlık oldum..
